Δήλωση... απάρνησης

Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ήμουν συνέχεια με μια πένα στο χέρι. Ούτε άκουσα ποτέ καμιά «περίεργη» φωνή να με καλεί να γράψω κάτι. Άρχισα να γράφω εδώ μέσα για το κέφι μου, για την πλάκα μου και για τα φιλαράκια που γουστάρουν να μη χαραμίζονται όλες οι λέξεις σε επιφανειακές κουβέντες. Έτσι απλά, οικεία, με το μεράκι του ερασιτέχνη και προπάντων αβίαστα, ελεύθερα, σαν να μην πρόκειται να με διαβάσει κανείς. Όχι όμως ασύδοτα. Όποτε μου 'ρχεται και μπορώ. Εξάλλου, ούτε επαγγελματίας συγγραφέας είμαι κι ούτε αποσκοπώ να γίνω.

Σε δύσκολες εποχές, λένε οι ειδικοί, ότι το σίγουρο αντίδοτο –μετά την αγάπη– είναι η δημιουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο πως ολοένα και συχνότερα, άλλοι κρατάνε πινέλα και παλέτες, άλλοι κιθάρες και βιολιά, άλλοι κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, άλλοι ξεκοκαλίζουν βιβλία και… τσελεμεντέδες, άλλοι γυμνάζονται με τις ώρες και κάποιοι άλλοι γράφουν και σβήνουν, με ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Με μολύβια ή και με κάθε λογής υπολογιστές, κινητά κ.λπ. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ, μέσα στην κρίση, να περνάω δειλά-δειλά κάποιες σκέψεις μέσα από το πληκτρολόγιο. Όχι από βαρεμάρα, αλλά μπας και γίνουν τα πράγματα λίγο πιο… ανεκτά. Σε άλλες, πιο χλιδάτες εποχές, δύσκολα θα… στρωνόμουνα να συμβάλλω στον πλουραλισμό της δημόσιας έκφρασης.

Μπορεί ένα γραπτό κείμενο να μην έχει τη ζωντάνια, τη ζεστασιά και τον αυθορμητισμό της προφορικής επικοινωνίας, είναι όμως τις περισσότερες φορές πιο επιμελημένο, πιο ακριβές νοηματικά και -εφόσον αξίζει- παραμένει αθάνατο. Κάποιες φορές, μάλιστα, μπορεί να είναι και κοινωνικά χρήσιμο, όταν αποτυπώνει με ειλικρίνεια, χωρίς σκοπιμότητες και υστεροβουλίες, καταστάσεις που μας ταλανίζουν, ή όμορφα συναισθήματα που τόσο μας λείπουν σήμερα.

Οι αναρτήσεις σε αυτό το ιστολόγιο δεν διεκδικούν το αλάθητο, ούτε εμπεριέχουν την απόλυτη αλήθεια επί παντός του επιστητού. Είναι απλά προσωπικές σκέψεις, απόψεις, προβληματισμοί και ιδέες που εκφράζονται με υποκειμενική αισθητική. Την αισθητική προσέγγιση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου-πολίτη, που δεν είναι οπαδός καμιάς αυθεντίας, κανενός κόμματος και δεν «ανήκει» σε κανέναν, παρά μόνο στην... αφεντιά του, προκειμένου να εκφράζεται λεύτερα. Δεν κρύβεται πίσω από καμιά ταμπέλα και κανέναν «-ισμό», από εκείνους που πασχίζουν να στριμώξουν τη ζοφερή μας πραγματικότητα στην θεωρία τους. Μακριά από εμμονές και ιδεοληψίες, προκειμένου να μην ατροφεί η κριτική σκέψη και να έχει τη δυνατότητα να βλέπει τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως τα φαντασιώνονται μερικοί. Αν αντιληφθεί ότι έχει άδικο δεν θα ζητήσει «και τα ρέστα», αλλά την αυτονόητη «συγγνώμη». Παράλληλα, ως ένθερμος υποστηρικτής της Ελευθερίας, της κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Ισότητας και της πλέριας Δημοκρατίας απεχθάνεται κάθε μορφής φασισμό, λαϊκισμό, δογματισμό, φανατισμό, ρατσισμό, βία, μισαλλοδοξία, καθώς και την ευρύτερη κοινωνικο-πολιτική αμορφωσιά, που μας οδήγησε εν πολλοίς στα σημερινά μας χάλια.

Τα χρόνια περνούν και η πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε έχει αλλάξει τη ζωή μας. Μολονότι, όμως, καταναλώνουμε λιγότερο, οι νοοτροπίες παραμένουν ίδιες, όπως λέει κι ο Σ. Ράμφος. Κατεστημένες ατομικές & συλλογικές νοοτροπίες που μας ταλαιπωρούν, μας αγχώνουν έντονα και μας ωθούν κάποιες φορές να δραπετεύουμε από τη σκληρή καθημερινότητα και να αναπολούμε επιλεκτικά άλλες, ρομαντικές εποχές του παρελθόντος. Εποχές παιδικές, που μας πονούσαν μονάχα οι κλωτσιές στα... καλάμια και είναι συνδεδεμένες με όμορφα, τρυφερά συναισθήματα, πασπαλισμένα με μπόλικη ξεγνοιασιά, όπως περιγράφονται σε κάποιες αναρτήσεις εδώ μέσα. Τέλεια εποχή όμως δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει καμιά νοσταλγία για όσα φτύναμε... κατά ριπάς στα γκαβά «πέτρινα χρόνια» της φτώχειας, της μιζέριας, της μισαλλοδοξίας και των διώξεων. Καμιά αποθυμιά για τις παλιές... κακές εποχές της ένοχης κοινωνίας, που περιθωριοποιούσε άτομα, απόψεις, συμπεριφορές, ιδεολογίες, που κακοποιούσε γυναικόπαιδα, που έκρυβε τους αναπήρους της και που ο τρελός του χωριού ήταν ο εύκολος στόχος χλευασμού και βίας. Τελειώσαμε, λέμε. «Τα πλοία της επιστροφής» κάηκαν! Δεν υπάρχει πίσω! Μόνο μπροστά!

Σήμερα, που οι αποστάσεις δεν αντιστέκονται πια στα bytes και το facebook κατανίκησε τα προσωπικά blogs, δεν θεωρώ ότι συνιστά, απαραίτητα, αρρωστημένο ναρκισσισμό το να διατηρείς δική σου ιστοσελίδα. Απεναντίας το blogging σε υποχρεώνει, συχνά, να κοιτάζεις μέσα σου λίγο πιο βαθιά και να μην κρατάς καημούς κι ελπίδες μόνο για σένα. Σε υποχρεώνει να εκθέτεις και να εκτίθεσαι στα «μανταλάκια» του ψηφιακού μαχαλά, αραδιάζοντας σκόρπιες, διάσπαρτες λέξεις, που ενισχύονται από την αλήθεια των προσωπικών βιωμάτων. Ειπωμένες και για λογαριασμό όσων δεν μπορούν να μιλήσουν, και όσων έχουν... καταπιεί τα πληκτρολόγια. Καθαρός... εγωισμός; Ίσως... Ωστόσο και «το να μη μιλάει κανείς ποτέ για τον εαυτό του είναι μια πολύ εκλεπτυσμένη μορφή υποκρισίας», όπως θα 'λεγε κι ο Νίτσε.

Κάποιες... φωναχτές σκέψεις, εδώ μέσα, μπορεί να αρέσουν. Ενδεχομένως, όμως, να απογοητεύω όσους με γνωρίζουν από κοντά και βλέπουν λιγότερα «πράγματα» από αυτά που αισθάνθηκαν, όταν παρακολουθούσαν διαδικτυακά τις... κρίσιμες αψιμαχίες των λέξεων. Τα 'χει αυτά το... ιστολογείν. Όπως τα 'χει και κάθε άλλος εξατομικευμένος τρόπος δημόσιας έκφρασης, που είναι απελευθερωμένος από τη φυσική παρουσία συνομιλητών, το χώρο του καθενός και κυρίως το χρόνο. Τον πανδαμάτορα τελικό μετα-κριτή κάθε αξίας ή... απαξίας.