Η ΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΟΧΙ ΤΟ ΔΕΚΑ (10)

Γράφει ο Βαγγέλης Ντάλης, Χημικός - φροντιστής

Με την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής για τις Ανώτατες Σχολές και την πρώτη καταγραφή, ξαναζήσαμε για πολλοστή χρονιά το ίδιο έργο με τις γνωστές υστερικές κραυγές. Αφορμή η εισαγωγή υποψηφίων σε αρκετές σχολές με βαθμολογίες μικρότερες του 10 στην εικοσαβάθμια κλίμακα. «Εισαγωγή με …4 στα ΑΕΙ», «Φιλόλογοι με 7, Μαθηματικοί με 8»! Σοκ για ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται δεκαετίες τώρα.

ΑΝΑΠΤΗΡΕΣ ZIPPO ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ (1971-1972)

Poignant and poetic: A Zippo lighter from the Vietnam War era simply asks 'Why me', while another shows disillusionment and a poetic take on the pointlessness of war. 

 Πηγή: New York Daily News

PORCA MISERIA…

Δεν είμαι ειδικός για να αποφανθώ εάν η μιζέρια είναι απλώς μια χρόνια, μεταδοτική ασθένεια στης ανημποριάς τα μέρη ή κάποιος αδρανής ιός κρυμμένος κάπου μέσα μας, που αφυπνίζεται όταν και όποτε οι καταστάσεις καθίστανται εξ αντικειμένου ζόρικες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μόλις εμφανιστεί, πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται  ραγδαία και εν τέλει κατακυριεύει την καθημερινότητά μας, ψεκάζοντας με το δηλητήριο της κακομοιριάς τη ζωή μας, την ψυχή μας, τις σχέσεις μας. Κάπως έτσι μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στην κατήφεια, στη γκρίνια, στην μεμψιμοιρία και προ πάντων παρέα με μια υποσυνείδητη γενική άρνηση, που συχνά δεν την παραδεχόμαστε ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό.

ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ... (του Αζίζ Νεσίν)

«… Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, 

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα" και μαζευτήκαμε πολλοί.

Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή! …»

(ΚΑΤ)ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Εδώ και δεκαετίες έχει εμπεδωθεί κι έχει ριζώσει η άποψη ότι σ' αυτήν τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, που λέγεται Ελλάδα, η εκάστοτε πολιτική εξουσία μπορεί να καθορίζει τους κανόνες του «παιχνιδιού» και να αλλάζει τους συσχετισμούς των δυνάμεων σύμφωνα με τις αρχές που πρεσβεύει. Στην πραγματικότητα, όμως, καμπόσοι επιτήδειοι πολιτικοί ηγέτες ευνοούν τα βραχυπρόθεσμα μικροσυμφέροντά τους, με όρους μαφίας, εκχωρώντας εξουσία σε λίγους φίλα προσκείμενους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι με την αμέριστη βοήθεια των τραπεζών εγκαθιδρύουν κρατικοδίαιτα ολιγοπώλια και χειραγωγούν τους πολίτες (ΜΜΕ, ΠΑΕ κ.λπ.). Ενδημεί, δηλαδή, μια άρχουσα πολιτικοοικονομική νομενκλατούρα, τόσο ασύδοτη, που μπροστά της ο Μπερλουσκόνι μοιάζει με τους… Αγίους Αναργύρους! Αναπόφευκτα, ο ρόλος της κάθε θεσμικής οργάνωσης των οικονομικών και κοινωνικών μας σχέσεων αποψιλώνεται & υποβαθμίζεται, μαζί με τις βασικές αρχές του κράτους δικαίου και της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος. Κάπως έτσι:

ΕΡΙΣ … ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ …

Ο ασυμβίβαστος στοχαστής μας Νίκος Καζαντζάκης

« … Μιὰ μέρα ὁ Ἀλλάχ βρέθηκε μπόσικος, ἔπιασε φωτιὰ καὶ κοπριὰ κι ἔπλασε τὸ Ρωμιό· μὰ εὐτύς, ὡς τὸν εἶδε, τὸ μετάνιωσε· εἶχε ἕνα μάτι, ὁ ἀφιλότιμος, ποὺ τρυποῦσε ἀτσάλι. “Τί νὰ γίνει τώρα, μουρμούρισε ὁ Ἀλλάχ, τὴν ἔπαθα· ἂς πιάσω νὰ κάμω τώρα τὸν Τοῦρκο, νὰ σφάξει τὸ Ρωμιό, νὰ βρεῖ ὁ κόσμος τὴν ἡσυχία του.” Ἔπιασε τὸ λοιπὸν μέλι καὶ μπαρούτι, τὰ μάλαξε καλὰ καλά, ἔφτιασε τὸν Τοῦρκο. Κι εὐτύς, χωρὶς νὰ χασομεράει, βάνει σ’ ἕνα ταψὶ τὸν Τοῦρκο καὶ τὸ Ρωμιὸ νὰ παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ἀπὸ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ, κανένας δὲν ἔριχνε κάτω τὸν ἄλλο· μὰ εὐτύς, ὡς σκοτείνιασε, βάνει ὁ ἄτιμος ὁ Ρωμιὸς τρικλοποδιά, κάτω ὁ Τοῦρκος! “Ὁ διάολος νὰ μὲ πάρει”, μουρμούρισε ὁ Ἀλλάχ, “τὴν ἔπαθα πάλι· τοῦτοι οἱ Ρωμιοὶ θὰ φᾶνε τὸν κόσμο, πᾶνε οἱ κόποι μου χαμένοι ... Τί νὰ κάμω;” Ὁληνύχτα δὲν ἔκλεισε μάτι ὁ κακομοίρης· μὰ τὸ πρωί, πετάχτηκε ἀπάνω καὶ χτύπησε τὶς χεροῦκλες του: “Βρῆκα! βρῆκα!” φώναξε· ἔπιασε πάλι φωτιὰ καὶ κοπριά, κι ἔφτιασε ἕναν ἄλλο Ρωμιό, καὶ τοὺς ἔβαλε στὸ ταψὶ νὰ παλέψουν. Ἄρχισε τὸ πάλεμα· τρικλοποδιὰ ὁ ἕνας, τρικλοποδιὰ κι ὁ ἄλλος· μπηχτὲς ὁ ἕνας, μπηχτὲς κι ὁ ἄλλος· μπαμπεσιὰ ὁ ἕνας, μπαμπεσιὰ κι ὁ ἄλλος ... Πάλευαν, πάλευαν, ἔπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν ... Κι ἀκόμα παλεύουν! Κι ἔτσι ὁ κόσμος … βρῆκε τὴν ἡσυχία του …!» (Από το έργο του Ν. Καζαντζάκη: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»).

ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ … ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ

Ένα απόσπασμα από το έργο της Γαλλίδας φιλοσόφου Simone Weil, αφιερωμένο στον άγνωστο … «ζωόφιλο», που χθες το βράδυ  - κάπου στη Γκέρτσου - αντί να μαζέψει τις βρωμιές του υπέροχου σκύλου του, μας … υπενθύμισε με στόμφο τα ατομικά και τα συλλογικά του δημοκρατικά δικαιώματα:

ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ… ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

«Φίλους αλλάζεις, και μάλιστα εύκολα. Φύλο αλλάζεις. Δύσκολα, αλλά με λίγη θέληση γίνεται. Πατρίδα, θρησκεία, κόμμα, όλα τα αλλάζεις. Γυναίκα αλλάζεις. Πανεύκολο. Ομάδα δεν αλλάζεις, όπως δεν αλλάζεις τη μάνα σου. Ό,τι και να ΄ναι: στρίγκλα, μητριά, χαμένη και πουλημένη...».

ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ 90s

"Fade Into You". Ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας του '90, που δεν κατάφερε να ξεθωριάσει ο ζηλιάρης χρόνος όπως ξεθώριασε:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ... ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΕΣ!

Στα οργισμένα μας φοιτητικά νιάτα μπορεί όλοι να ονειρευόμασταν και να περιγράφαμε έναν καλύτερο κόσμο, ωστόσο πολύ συχνά η ατέρμονη ανταλλαγή απόψεων ήταν πολεμική διαδικασία. Κουβεντιάζαμε παθιασμένα μέχρι τα ξημερώματα στα κουτούκια και στα φοιτητικά δωμάτια, ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα καπνού, καλή μουσική και αλκοόλ για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, της πολιτικής, του αθλητισμού, της τέχνης κ.α. Όχι για να καταλήξουμε υποχρεωτικά σε κάποιο γόνιμο συμπέρασμα, αλλά πρωτίστως για να προβάλουμε τα επιχειρήματα μας. Να ακουστεί η φωνή μας!

King Crimson - Epitaph

Psychedelic rock! Μια αλληγορική ελεγεία για τη βασανιστική ... δυστοπία του κόσμου μας!  Ένας ανίερος συμβιβασμός με τη ... "σιωπή που κρύβει τις κραυγές" ... Πίκρα ... από το προφητικό αριστούργημα του Peter Sinfield, που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ακόμη και από την εποχή που γράφτηκε και το ... χορεύαμε αγκαλιασμένοι!
... Confusion will be my epitaph ... (... Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιός μου ...).

ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΛΑΒΕ… ΠΡΟΛΑΒΕ…

Κατηφόριζα ράθυμα, τις προάλλες, την άλλοτε κραταιά «Wall Street» (Π. Μελά - Κοζάνη), όταν μ' έπιασε η καλοκαιρινή μπόρα. Μπροστά στην Εθνική Τράπεζα ένα… καλοαναθρεμμένο σκυλί έκανε τον απογευματινό του περίπατο μαζί με το αφεντικό του, που πάλευε με τον αέρα και τη βροχή για ν' ανοίξει την ομπρέλα. Γνώριμη φυσιογνωμία, αλλά... τρόμαξα να τον αναγνωρίσω! Ένας φίλος από τα παλιά! Των ενόπλων δυνάμεων και μάλιστα των… μάχιμων. Αυθόρμητα αγκαλιαστήκαμε, αλληλο–ασπαστήκαμε και για να προφυλαχθούμε από το ξαφνικό μπουρίνι κατευθυνθήκαμε γρήγορα – γρήγορα στο κοντινότερο καφέ για τα... περαιτέρω.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ... ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Η κοινή λογική και η εντιμότητα, ένθεν κακείθεν, έχει χαθεί προ πολλού. Εμείς, μετά από δεκαετίες απίστευτης κακοδιαχείρισης, αφού δανειστήκαμε «ως τα αυτιά» και περισώσαμε, μεταξύ άλλων τις γερμανικές & τις γαλλικές τράπεζες, χάσαμε μεγάλο μέρος από τη βολή μας και πάμε… «περήφανα» από πρόωρες σε πρόωρες εκλογές. Οι «άλλοι», οι «αλληλέγγυοι», ξεδιάντροπα & εκβιαστικά, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, μας επιβάλουν ολοένα και πιο άγρια μέτρα λιτότητας για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, που και οι ίδιοι προκάλεσαν σε κάποιο βαθμό.

ΑΡΝΗΣΕΙΣ … ΑΠΑΡΝΗΣΕΙΣ … ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ήμουν συνέχεια με μια… πένα στο χέρι. Ούτε άκουσα ποτέ καμιά «περίεργη» φωνή να με καλεί να γράψω κάτι. Άρχισα να γράφω εδώ μέσα για το κέφι μου, για την πλάκα μου και για τα φιλαράκια που γουστάρουν να μη χαραμίζονται οι λέξεις. Έτσι απλά, οικεία, με το μεράκι του ερασιτέχνη και προπάντων αβίαστα, ελεύθερα, σαν να μην πρόκειται να με διαβάσει κανείς. Όχι όμως… ασύδοτα. Όποτε μου 'ρχεται και μπορώ. Εξάλλου, ούτε επαγγελματίας συγγραφέας είμαι κι ούτε αποσκοπώ να γίνω.

Metallica - Nothing Else Matters

Τελευταία ενημέρωση για την πορεία της εν εξελίξει "διαπραγμάτευσης" με τους εταίρους-πιστωτές μας από την Κική Δημουλά :

«Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή

είπε το Τίποτα στο Κάτι

κι εκείνο το ηλίθιο το ’χαψε».

ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ... ΧΑΣΜΩΔΙΑ

Μια ακόμη σκηνή από το ... παιγνίδι των ... «διαπραγματεύσεων»! Σεμιναριακού επιπέδου λογοτεχνικό υπόδειγμα ... «δημιουργικής ασάφειας». Περιγράφει πιστά, με ακρίβεια και κάθε λεπτομέρεια, τόσο το γράμμα όσο και το ... πνεύμα των αποφάσεων του πρόσφατου Eurogroup!
...«Ύστερα όμως μετά εμείς δεν θέλαμε»...

Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ

Μέχρι και ο Θρασύμαχος ο σοφιστής είχε επισημάνει ότι το δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο από το συμφέρον του ισχυρού («φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος συμφέρον» - Πλάτωνος «Πολιτεία»).

Ήδη απ’ τον 5ο αιώνα π.Χ. έχουμε την περίπτωση της Αθήνας που απείλησε και στη συνέχεια κατέστρεψε την ουδέτερη Μήλο, επειδή οι κάτοικοί της αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στη «συμμαχία» και να ευθυγραμμιστούν με την ιμπεριαλιστική πολιτική της υπερδύναμης.

Οι αναλογίες με το σημερινό δράμα της Ελλάδας πολλές. Δυστυχώς, δεν άλλαξαν και πολλά από τότε. Κάθε φορά που η δικαιοσύνη και τα συμφέροντα τέμνονται η λογική και η ηθική παρακάμπτονται τεχνηέντως. Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις ...

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ … ΤΡΙΑΘΛΟ

Φωτογραφία του Ν. Μοσχοφίδη από την ομάδα του Facebook
"Κοζάνη : Μνήμες - Αναμνήσεις & Εικόνες"

Η 37χρονη, ποντιακής καταγωγής, κ. Σουμέλα, κάτοικος Μαυρο-δενδρίου, ήταν η μεγάλη νικήτρια του Γαστρονομικού Τριάθλου Κοζάνης, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, στο Μέγαρο της Πλατείας Νίκης, υπό τους ήχους της «Πανδώρας». Ως γνωστόν, το Γαστρονομικό Τρίαθλο είναι η διαδοχική συμμετοχή στα τρία κορυφαία «αγωνιστικά» πιάτα της παραδοσιακής Κοζανίτικης Κου-ζίνας. Πιάτα με εξαιρετικά αυστηρές προδιαγραφές, που στη gourmet  διάστασή τους, συνδυάζουν λαχταριστές γεύσεις με υψηλή διατροφική αξία. Δηλαδή :

Μάνος Χατζιδάκις, Φλέρυ Νταντωνάκη - Κάθε τρελό παιδί

Χρόνια τώρα, σ' αυτή τη χώρα, οι περισσότεροι αυθυποβάλλονται και ψηφίζουν ανάλογα με το τι θέλουν ή δεν θέλουν να βιώσουν. Placebo ή nocebo effect; Διαλέγεις... ψέμα! Έτσι κι αλλιώς, κανένα δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και μάλιστα αμοιβαία... δαιμονοποιούνται! Θέλω να ελπίζω ότι αυτή τη φορά η αντίδραση μας θα είναι λίγο πιο υπεύθυνη γιατί τα περιθώρια στένεψαν επικίνδυνα. Άλλωστε τα... "λάφυρα" έχουν εξαντληθεί προ πολλού.

ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ & ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ

Μια Κυριακή του Μάρτη, νωρίς το πρωί. Μισο-ξύπνιος, με μαύρα γυαλιά κατεβαίνω βιαστικά, να πάρω το αυτοκίνητο, για να πάω τη μάνα μου στην εκκλησία. Πίσω από τον κάδο απορριμμάτων, ένοιωθα να με κοιτάζουν έντονα, αλλά φοβισμένα, δύο βασανισμένα μάτια. Μάτια γνωστά, αλεπουδίσια, ενός παλιού γείτονα, που … αξιολογούσαν κάτι ρούχα ανάμεσα στα σκουπίδια. Κοιταχτήκαμε αμήχανα. Τον καλημέρισα, αιφνιδιασμένος τόσο από την απρόσμενη συνάντηση, όσο και από το καταβεβλημένο, αξύριστο πρόσωπο του. Πριν προλάβω να κάνω δύο μέτρα, με πρόλαβε η φωνή του, που ανταπέδωσε καθυστερημένα την καλημέρα με παράφωνη λαλιά. Με γνώρισε, ο ... «άτιμος», μετά από πολλά χρόνια και μάλλον αισθάνθηκε άσχημα! Όπως και εγώ, άλλωστε.