ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ!

Πηγή: Έκθεση Πισσαρίδη

του Κώστα Μαρκάζου

Η «Έκθεση Πισσαρίδη» (όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται το «Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία») δίνει έμφαση -ανάμεσα σε πολλά- και στον ανορθολογισμό της φορολογικής αντιμετώπισης των μισθωτών.

Αναφέρει: «Η βάση στη φορολογία εισοδήματος είναι περιορισμένη και επικεντρωμένη υπερβολικά στη μισθωτή εργασία… Η επιβάρυνση είναι υψηλότερη για τη μισθωτή εργασία από τη μη μισθωτή εργασία. Ενδεικτικά, μισθωτός που λαμβάνει καθαρό μισθό 1.000 ευρώ τον μήνα (δηλαδή 14.000 ευρώ ετησίως, καθώς δίνονται 14 μισθοί) κοστίζει περίπου 23.000 ευρώ ετησίως στον εργοδότη του. Αν ο εργοδότης θέλει να δώσει καθαρή αύξηση στον εργαζόμενο 1.000 ευρώ ετησίως, αυτό θα του κοστίσει περίπου 2.000 ευρώ (με τα υπόλοιπα 1.000 ευρώ να πηγαίνουν στο κράτος). Μισθωτός που λαμβάνει καθαρό μισθό 2.500 ευρώ τον μήνα (δηλαδή 35.000 ευρώ ετησίως) κοστίζει 76.000 ευρώ ετησίως στον εργοδότη του και το κόστος του εργοδότη για καθαρή αύξηση 1.000 ευρώ στον εργαζόμενο είναι 3.000 ευρώ (με τις υπόλοιπες 2.000 ευρώ να πηγαίνουν στο κράτος)».

Ουσιαστικά η έκθεση δεν προσθέτει τίποτα στα ήδη γνωστά τοις πάσι. Το παραπάνω διάγραμμα της Έκθεσης δείχνει ξεκάθαρα την φορολογική διάκριση εις βάρος των μισθωτών.

Αυτό όμως που δεν φαίνεται στο διάγραμμα είναι ότι το 82% των εισοδημάτων που δηλώθηκαν το 2018 στις φορολογικές δηλώσεις ήταν από μισθούς και συντάξεις. Οι υπόλοιποι στην Ελλάδα δηλώνουν περίπου πένητες.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ... ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΕΣ!

Στα οργισμένα μας φοιτητικά νιάτα μπορεί όλοι να ονειρευόμασταν και να περιγράφαμε έναν καλύτερο κόσμο, ωστόσο πολύ συχνά η ατέρμονη ανταλλαγή απόψεων ήταν πολεμική διαδικασία. Κουβεντιάζαμε παθιασμένα μέχρι τα ξημερώματα στα κουτούκια και στα φοιτητικά δωμάτια, ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα καπνού, καλή μουσική και αλκοόλ για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, της πολιτικής, του αθλητισμού, της τέχνης κ.α. Όχι για να καταλήξουμε υποχρεωτικά σε κάποιο γόνιμο συμπέρασμα, αλλά πρωτίστως για να προβάλουμε τα επιχειρήματα μας. Να ακουστεί η φωνή μας!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ … ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Σύμφωνα με τη σπειροειδή εξέλιξη της ιστορίας, το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης επανεμφανίστηκε στη ζωή μας «μετά βαΐων και κλάδων» με την πεποίθηση ότι θα διασυνδέσει  τον πλανήτη, συμπαρασύροντας όλες ανεξαιρέτως τις χώρες σε διαρκή πρόοδο, με άλλα όμως χαρακτηριστικά από εκείνα του παρελθόντος (Α. Στυλιανός, 2001).

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ

Η συνολική αξία του παγκόσμιου εμπορίου τα τελευταία 20 χρόνια έχει αυξηθεί ραγδαία, κάνοντας έτσι τις διαφορετικές χώρες να εξαρτώνται από το διεθνές εμπόριο και τις διεθνείς συναλλαγές σε ένα μεγαλύτερο βαθμό (Γ. Πανηγυράκης, 1999). Είναι σαφές το πόσο σημαντική επίδραση άσκησε η πολυεθνική επιχείρηση στο εμπόριο, στην παγκόσμια οικονομική και πολιτισμική εξέλιξη και εξακολουθεί να ασκεί.

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΙΝΔΥΝΩΝ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Σε μεγάλο βαθμό η πετυχημένη μακροπρόθεσμη επιβίωση μιας επιχείρησης εξαρτάται από την ικανότητά της να προσαρμόζεται εύκολα στις μεγάλες ή μικρές αλλαγές που συμβαίνουν στο εξωτερικό της περιβάλλον και να προωθεί διαδικασίες αλλαγών εσωτερικής αναπροσαρμογής. Στη σύγχρονη Διοίκηση Επιχειρήσεων η «Διαχείριση Κινδύνου» (risk  managemεnt)  αποτελεί μια θεωρία η οποία μορφοποιήθηκε και έγινε αποδεκτή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οπότε και άρχισε να γίνεται αντιληπτός ο ρόλος των διαφόρων επικινδύνων συμβάντων  στην πορεία των Επιχειρήσεων.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΓΟΡΑΣ

Η σχέση των άμεσων ξένων επενδύσεων με διάφορες «όψεις» του πολιτικού και κοινωνικού κινδύνου αλλά και η πραγματική επίδραση στην ανάπτυξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων από Διεθνείς Εταιρείες έχει αποτελέσει πεδίο εμπειρικής και ερευνητικής μελέτης από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και μετά. Σε έρευνά τους οι D.J. Donaldson et. al. (1948) σε πέντε κράτη της Αφρικής (Αιθιοπία, Ερυθραία, Κένυα, Τανζανία, Ουγκάντα) επισημαίνουν την αρνητική επιροή της πολιτικής αστάθειας στις εισροές άμεσων ξένων επενδύσεων.