ΣΑΝ ΨΕΜΑΤΑ: «MIA KAI... KAMIA»!

Μπίτσιν (τελείωσε)! «♫ Τα μάζεψα τα πράματα…»

Σαράντα τρία χρόνια και βάλε μετά το πρώτο αυτοκόλλητο ένσημο του… άλμπουμ. Κοντά μισός αιώνας! Πού να σταθούν τόσοι καιροί και χρόνοι να ξαποστάσουν σ’ ένα... χαρτοκούτ(ι); Όσοι χωρέσουν… Τι ν’ αποθυμηθώ, τι να ξελησμονήσω ανήμερα Πρωταπριλιάς; Δέκα λογιών επαγγελματικές αρένες, εκατοντάδες συνάδελφοι και συνεργάτες, χιλιάδες μέρες εργασίας, αρίφνητες ώρες σκληρής ατομικής και συλλογικής προσπάθειας με «ρυθμισμένα» εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα, που εσχάτως —στο γκισέ για το μοιράδι— απέκτησαν… φτερά. Πανωλεθρίαμβος!

Τελευταία μέρα στη δουλειά! Στην ΑΝΚΟ. Στην κατά τεκμήριο κορυφαία «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ» της χώρας! Στο δεύτερό μου σπίτι, που είχα τη χαρά και την τιμή ν’ ανταμώσω και να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους —απ’ όλο το φάσμα της ιεραρχίας— για 34 και πλέον συναπτά χρόνια ζυμωμένα με όνειρα, σχέδια, προσδοκίες... Χρόνια μεστά, χρόνια ανήσυχα γεμάτα από πολύτιμες εμπειρίες, πολύχρωμες προκλήσεις, σύνθετα επιτεύγματα, χαρές, αλλά και αγωνίες, πίκρες, δύσκολες στιγμές κάθε που… έβρεχε ζόρια. Χρόνια «χελιδόνια» μείζονος προσπάθειας και δημιουργικής συνεργασίας με κατάθεση ψυχής που απέπνεε δέσμευση, αφοσίωση, ενίοτε και ενθουσιασμό.

Η ως τα σήμερα, όμως, αεικίνητη κι αμείλικτη κλεψύδρα του επαγγελματικού μου βίου εξαντλήθηκε· «…ἀπέσβετο δέ καί λάλον ὕδωρ»! Και κάπου εδώ ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ν' αριβάρει η αμήχανη ώρα τού «αντίο» και τού οφειλόμενου δημόσιου «ευχαριστώ», ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού, αναγνώρισης και συναδελφικής εκτίμησης. Ένα μικρό, λοιπόν, «αντίο» κι ένα τεράστιο από καρδιάς «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» προς όλους τους αρωγούς και συνοδοιπόρους της κοινής μας διαδρομής, για το αντικειμενικό νόημα και την υπεραξία που προσέδωσαν στην επαγγελματική μου ζωή, και όχι μόνο. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Συντροφιά στα εύκολα και στα δύσκολα μοιραστήκαμε πολλά, μαλώσαμε, φιλιώσαμε, δεθήκαμε, καθώς δίπλα - δίπλα νιώθαμε πιο ασφαλείς, πιο δυνατοί, πιο… incredible. Τους ευχαριστώ θερμά όλους για όλα, ευχόμενος μετά παρρησίας ακόμη καλύτερη συνέχεια και κάθε επιτυχία στο απαιτητικό τους έργο, για της κοινωνίας το συλλογικό καλό και του πολύπαθου τόπου μας τα δίκαια.

Παραδίδοντας τη σκυτάλη της προσπάθειας στους κατοπινούς συνεχιστές του εναργούς οράματος, κρατάω μονάχα τα καλά. Μα πάνω απ’ όλα τις προσωπικές μου φιλίες που καλλιεργήθηκαν στου χρόνου το σεργιάνι με ανθρώπους που γνώρισα και θαύμασα για τη δουλειά τους, τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους και δη την καθημερινή τους συμπεριφορά —εντός κι εκτός εργασιακού οικοσυστήματος. Τους είμαι ευγνώμων. Βαθιά ευγνώμων. Δεν θα αναφέρω, ωστόσο, κανέναν ονομαστικά, γιατί δεν θα ’θελα ν’ αδικήσω κάποιον πάνω στη φούρια της απόσυρσης για το μεγάλο της ζωής… απομεσήμερο. Άλλωστε, αυτοί ξέρουν...

«Μία και… καμία» λοιπόν, σαν ψέματα και σαν... πρελούδιο της αλήθειας! Με μια αγκαλιά στιγμές χαρμολύπης σκορπισμένες στην αχλή των περασμένων, των τωρινών και των μελλούμενων. Ένας… μπαμπάτσ(ι)κος ευδόκιμος κύκλος που χώρεσε τα πιότερα της ζωής μου χρόνια κλείνει φορτωμένος θύμησες, για ν’ ανοίξει ο επόμενος. Ο νέος, αλλιώτικος ποιοτικός κύκλος, που δεν θα είναι πλέον αυστηρά καθορισμένος και σχολαστικά χρονομετρημένος από περιώνυμους «γκαουλάιτερς», «κοτζαμπάσηδες», «τζοχανταραίους», «μαναντζαραίους», «γουαναμπήδες» ή ἕτερους τινάς Καππαδόκες (εμφορούμενους από «ανιδιοτελή» ζήλο) και θα προσφέρει αβίαστα περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ηρεμία, περισσότερη… ζωή!

Καλό μήνα και ραντεβού στα... τσιπουράδικα!

«...το εὔδαιμον το ἐλεύθερον, τό δ' ἐλεύθερον τό εὔψυχον...» Θουκ.

Ήταν ένα λιόχαρο απομεσήμερο της 11ης Οκτωβρίου του 1912, όταν εμφανίστηκε στην Κοζάνη ο πρώτος καβαλάρης προπομπός του ελευθερωτή Ελληνικού Στρατού. Ήταν τότε που οι πρόγονοί μας, μετά από πέντε και πλέον αιώνες, ξεφορτώθηκαν επιτέλους τα οθωμανικά φέσια και ύψωσαν στο καμπαναριό τη γαλανόλευκη, αναστοχαζόμενοι πως ευτυχία θα πει λευτεριά και λευτεριά θα πει δυνατή ψυχή!

Προς τιμήν και εις μνήμην...

«...Κι αν βολευτήκαμε στη λήθη… ρόζους δεν πρόφτασε να βγάλει η περηφάνια...» [Τσικαρδάνη Ολυμπία, 2018, Οδυσσείς].

ΟΡΘΟΠΗΔΑΛΙΕΣ ΣΤΟ... ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Πίνακας του ζωγράφου Νίκου Μηλιώνη

Κάποιο φεγγάρι ξέθωρο στην παιδική μου γειτονιά όλοι είχαν το δικό τους ποδήλατο. Όλοι εκτός από μένα. Ας όψεται εκείνος ο υπερβάλλων ζήλος που επέδειξε η Ειρήνη η φαρμακοποιός, όταν μια αποφράδα μέρα μετά το καθιερωμένο ζύγισμα ανίχνευσε ένα μικρό γρομπαλάκι (γκουργκόλι), καθώς ψηλάφιζε διακριτικά το λαιμό μου.

«Κύριε Γιώργο, είναι λίγο αδύνατο το παιδί. Δεν τρώει καλά; Αυτά είναι πρώιμα συμπτώματα αδενοπάθειας», επισήμανε μεταξύ άλλων στον Τρανό μας ζυγώνοντας απειλητικά την… κάβα με τα μουρουνέλαια.

ΟΙ ΤΣΟΥΛΗΘΡΕΣ ΤΗΣ… ΝΤΡΟΠΗΣ

—Τι 'ναι αυτά που κάνεις, παιδάκι μου; Δεν ντρέπεσαι λίγο; Πού νομίζεις πως βρίσκεσαι; Εδώ είναι Σχολείο!

Το παλιό 2⁰ Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης
[Πηγή: http://2dim-kozan.koz.sch.gr]

Φθινόπωρο ήταν και τότε θαρρώ… Από 'κείνα τα πρώτα φθινόπωρα που πέρασαν κι έφυγαν χαράζοντας παντοτινά το χρόνο. Πρωτάκι πράμα στ’ Αϊ-Δημήτρη το παλιό Σχολειό, όταν μια ακροβατική κατάβαση, μια… γλίστρα πάνω στην κουπαστή της μαρμαρένιας σκάλας, κατέληξε άδοξα, παρά την άψογη προσγείωσή μου στο προαύλιο. Αναπάντεχα κι απρόβλεπτα κάποιος ξέμπαρκος… πρεσβευτής της μάθησης μού άστραψε ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου. Αιφνιδιάστηκα. Πήραν τα μάγουλα φωτιά και μούδιασε ο λογισμός! Φόρτωσα… Όχι τόσο από τον πόνο, ούτε από την υφέρπουσα μοχθηρία που διέκρινα στα μάτια του, όσο από την προσβολή και την δημόσια ταπείνωση. Και δεν άνοιγε κι αυτή η γη να με καταπιεί! Με κομμένη την ανάσα, καταντροπιασμένος –πλην όμως άδακρυς– τόλμησα να ψελλίσω:

ΕΝΑΣ ΠΟΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟΣ... ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ

Μια φωτογραφική ματιά από το «ΓΚΟΒΕΡΑΡΕΙΟ»… ελαφρώς «πειραγμένη»,
 για λόγους προστασίας… ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων!

Μάρτυρες μιας επαναστατικής και ενδεχομένως ιστορικής τεχνολογικής καινοτομίας έγιναν όσοι παρευρέθησαν αργά χθες το απόγευμα στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Κοζάνης «ΓΚΟΒΕΔΑΡΕΙΟ». Σε μια σεμνή κι απέριττη τελετή, που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρώτη η νέα ψηφιακή εφαρμογή για «έξυπνες» κινητές συσκευές με τίτλο «e-Surdician». Η εν λόγω εφαρμογή σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε από μεταδιδακτορικούς ερευνητές του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας, προκειμένου να μετατρέπει αυτόματα γραπτές ή προφορικές λέξεις και φράσεις του ιδιότυπου Κοζανίτικου γλωσσικού ιδιώματος στην επίσημη εθνική μας γλώσσα και αντιστρόφως.

ΜΙΑ… ΔΑΝΤΕΛΕΝΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Ελεύθερη, δημόσια καλλιτεχνική έκφραση σε αρμονική συνεργασία με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική και τη λαϊκή παράδοση της πόλης!

Μια ανατρεπτική αισθητική παρέμβαση αποκαλύφθηκε σήμερα με το πρώτο φως της ημέρας, αφότου έγιναν αντιληπτές οι αραχνοκέντητες δαντέλες που αναρτήθηκαν από αγνώστους στη νεόδμητη «Κοβεντάρειο» Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Έκπληκτοι οι πρώτοι διερχόμενοι αντίκρισαν την ασυνήθιστα περίτεχνη όψη του κτιρίου να αποκτά μια πλούσια εκφραστική θεατρικότητα ενταγμένη αρμονικά στις γεωμετρικές επιφάνειες του συνόλου.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ... ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Από την ταινία του Π. Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος».

Κόντρα σε δογματικές απόψεις του τύπου «η μουσική είναι μία», ένας από τους κορυφαίους συνθέτες της τζαζ στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ο "Duke" Ellington, αποφαίνονταν ρητά ότι «υπάρχουν δύο είδη μουσικής. Η καλή μουσική και η… άλλη». Επιχειρώντας κάποια μειωμένου ρίσκου μουσική αισθητική ταξινόμηση, στην «άλλη» μουσική του Duke, θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε κι αυτήν που κάποτε ακουγόταν κατά κόρον στις τοπικές (και όχι μόνο) εναλλακτικές «μουσικές σκηνές». Τις κοινώς γνωστές και ως véritable... σκυλάδικα! Κάπου εκεί, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι ολόκληρη τη δεκαετία του ’80, μολονότι στο φως της μέρας κυριαρχούσαν οι μουσικές του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη, στην after διασκέδαση της πόλης εμφανίστηκαν δυναμικά η «Αδυναμία», το «Βιετνάμ», το «ΛαΜόρε», το «ΛαΣιτέ», το «Στορκ», τα «Δειλινά», το «Copacabana», το «Arigato», το «Πιατάδικο»... ο «Πυθαγόρας» με το «Καν-Καν» στα γειτονικά Καϊλιάρια κ.α. καθρεπτίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη νεοελληνική κουλτούρα, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τη μεταπολίτευση και ύστερα.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ … ΠΟΤΑΜΟΣ …

Approved Master Plan 2016. ΚΟΖΑΝΗ. Η ... ιδιαίτερη πατρίδα μας! Ναι, αυτή η «Τέτοια», η «Αλλιώτ(ι)κη», η «ΠΑΝΤΓΙΑ*», η «ΡΑΝΤΓΙΑ*», η …

Ανατροπή της τελευταίας στιγμής φαίνεται πως θα έχουμε στο έργο της ανάπλασης της Κεντρικής Πλατείας Κοζάνης. Οι διαδικασίες παραλαβής του έργου ακυρώθηκαν, καθώς τα υφιστάμενα υδάτινα «στοιχεία υπερχείλισης» για τη δημιουργία ευχάριστου μικροκλίματος τις θερμές ημέρες του χρόνου, κρίθηκαν ανεπαρκέστατα. Εξαιτίας αυτής της σημαντικής αστοχίας, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να κάνει αποδεκτή τη συμπληρωματική πρόταση του διάσημου Ιταλού αρχιτέκτονα, με Κοζανίτικες καταβολές, Dr Goucio d’ Vampa* για τη μετατροπή της Οδού Παύλου Μελά σε ποτάμι, στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Από την παρέμβαση θα προκύψουν δύο διακριτά τμήματα, το ανατολικό και το δυτικό. Η Πάντγια και η Ράντγια, σύμφωνα με το τελικό Master Plan.

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΕΚΘΕΣΗ … ΙΔΕΩΝ

Την ανακάλυψα πρόσφατα ενώ ψαχούλευα την άλλοτε παραφορτωμένη βιβλιοθήκη του πατρικού μου. Λησμονημένη, καταχωνιασμένη και ψιλομουντζουρωμένη  μέσα στις σελίδες του πάλαι ποτέ δημοφιλούς βιβλίου … «Αυτό που θέλουν να μάθουν τα παιδιά»! Είναι ότι απέμεινε από το γαλάζιο σχολικό τετράδιο εκθέσεων της Β’ Δημοτικού του σχολικού έτους 1967-1968. Το υπόλοιπα «μοναδικά» χειρόγραφα καταστράφηκαν από τις … νεώτερες γενιές, σύμφωνα με τα λεγόμενα της κυρά Κατίνας.

CAFÉΔΕΣ … ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Το σπίτι που γεννήθηκα, στην Κοζάνη, δεν υπάρχει πια. Δεν με προσμένει το παλιό πατρικό σπίτι, στα Ηπειρώτικα, με την εμβληματική βερικοκιά στην αυλή. Στη γραφική αυλή που παίζαμε τα προσχολικά μας καλοκαίρια, καθώς οι γυναίκες έπιναν καφέδες κουβεντιάζοντας και πλέκοντας. Σαν ανθρώπινες φιγούρες σε μια γιγάντια σκηνογραφία, με φόντο τα πέτρινα σπίτια και τα κακοτράχαλα σοκάκια της γειτονιάς του Αη Σαράντη.

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ … ΤΡΙΑΘΛΟ

Φωτογραφία του Ν. Μοσχοφίδη από την ομάδα του Facebook
"Κοζάνη : Μνήμες - Αναμνήσεις & Εικόνες"

Η 37χρονη, ποντιακής καταγωγής, κ. Σουμέλα, κάτοικος Μαυρο-δενδρίου, ήταν η μεγάλη νικήτρια του Γαστρονομικού Τριάθλου Κοζάνης, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, στο Μέγαρο της Πλατείας Νίκης, υπό τους ήχους της «Πανδώρας». Ως γνωστόν, το Γαστρονομικό Τρίαθλο είναι η διαδοχική συμμετοχή στα τρία κορυφαία «αγωνιστικά» πιάτα της παραδοσιακής Κοζανίτικης Κου-ζίνας. Πιάτα με εξαιρετικά αυστηρές προδιαγραφές, που στη gourmet  διάστασή τους, συνδυάζουν λαχταριστές γεύσεις με υψηλή διατροφική αξία. Δηλαδή :

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ... ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΞΠΡΕΣ

Υπάρχουν κάποιες μνήμες, κάποιες εικόνες που ποτέ δεν θα σβήσουν από το μυαλό μας. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όμορφες αναμνήσεις παιδικών χρόνων που ξυπνούν τυχαία, από ένα γεγονός ή μια σχετική συζήτηση. Αναμνήσεις που ξετυλίγονται σαν κουβάρι και ζωντανεύουν ξεθωριασμένες εικόνες ... μισό αιώνα πίσω. Αμυδρές, ανακατεμένες, αλλά αγνές, αθώες αναμνήσεις από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο, που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε.

Ο ΤΡΑΝΟΣ ΜΑΣ

Πριν μισό αιώνα και βάλε -όταν ήμουν παιδί- ήταν πολύ πιο εύκολο να προσδιορίσει κανείς, στην Κοζάνη, τι ήταν ο ΤΡΑΝΟΣ με το... μυστηριώδες κύρος. Ήταν ο άντρας, ο σύζυγος-πατέρας, ο επικεφαλής της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της. Ήταν αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις, αυτός, που είχε την καθολική ευθύνη για όλα τα θέματα της οικογένειας. Ήταν αυτός, που εκπροσωπούσε την οικογένεια στον έξω κόσμο και αγωνιζόταν σκληρά για να τη θρέψει.

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΤΕΡΟΔΗΜΟΤΩΝ ΚΟΖΑΝΗΣ

Αναμενόμενα, αρκετά βατά και μέτριας δυσκολίας χαρακτηρίζουν οι επιστημονικές επιτροπές των φανών, τα θέματα που επέλεξαν οι εξεταστές, μέσω τράπεζας θεμάτων, στις φετινές εξετάσεις των ετεροδημοτών της Κοζάνης.

Στις αδιάβλητες εξετάσεις, που πραγματοποιήθηκαν χθες το απόγευμα στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας, οι ετεροδημότες εξετάστηκαν σε θέματα τοπικής κουλτούρας και Κοζανίτικης ντοπιολαλιάς. Σε μεγάλο ποσοστό οι εξεταζόμενοι - παρά τη σκληρή επιτήρηση - ανταποκρίθηκαν με επιτυχία, δείχνοντας να «κατέχουν» την πλειονότητα των ερωτημάτων που σχετίζονται με την ιστορική τοπική παράδοση, τη γαστρονομία, τις Αποκριές  κ.λ.π.

ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ «ΑΒΕΡΩΦ»

Κάπου στα μέσα της 10ετίας του ’70 στον κεντρικό πεζόδρομο της Κοζάνης, εκεί που βρίσκεται σήμερα το «CASTELLO», ανάσαινε ένα αυθεντικό παραδοσιακό καφενείο. Το «Αβέρωφ». Το πρώτο μας στέκι! Μεγάλη υπόθεση! Γιατί το να μπαίνει σ’ ένα καφενείο ένα γυμνασιόπαιδο εκείνης της εποχής, σήμαινε ότι είχε απογαλακτιστεί, είχε ωριμάσει, είχε αντρωθεί. Μπορούσε να συνομιλήσει με τους «τρανούς», διακεκριμένους θαμώνες επί ίσοις όροις!

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ …

Φαντάζομαι την πόλη μου όμορφη, με πολλά και ενδιαφέροντα αξιοθέατα, με υπέροχα κτίρια & πλατείες, άνετη, καθαρή, ασφαλή, φιλική, ήσυχη, πολιτισμένη, χωρίς κυκλοφοριακό πρόβλημα, με άψογα μέσα μαζικής μετακίνησης και κυρίως πολύ - πολύ πράσινο. Τόσο πολύ αστικό και περιαστικό πράσινο, που ο σημερινός Δημοτικός Κήπος να θεωρείται ένα ακόμη πάρκο μιας γειτονιάς!

ΜΙΑ ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΑΡΕΑ

Εδώ και πολλά χρόνια παρατηρώ την παρέα της μάνας μου. Μια φοβερή παρέα, μια ενωμένη ομάδα, που ανακάλυψε ότι η ζωή είναι ωραία και ενδιαφέρουσα, αρκεί να τη ζεις σωστά - σαν μια εξερεύνηση σαν μια συναρπαστική περιπέτεια.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των καταξιωμένων διεθνώς πανεπιστημίων είναι ότι έχουν καταφέρει να προσφέρουν αναβαθμισμένη ποιότητα σπουδών και να προωθήσουν την έρευνα και την καινοτομία μέσα σε ένα ιδιαίτερα ελκυστικό ακαδημαϊκό και κοινωνικό περιβάλλον το οποίο προϋποθέτει:

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ 1960

Φωτογραφία από το www.giapraki.com

Παιδιά των παιδιών της κατοχής εμείς του ’60 Κοζανίτες εκδρομείς, δεν γεννηθήκαμε σε εξειδικευμένες μαιευτικές κλινικές και δεν φορέσαμε ποτέ πάνες μιας χρήσης, μολονότι οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας προσφέρουν όλα όσα οι ίδιοι είχαν στερηθεί. Δεν μεγαλώσαμε σε... αφράτους παιδότοπους, αλλά ματώνοντας σε αλάνες και χωματόδρομους, όπως μαρτυρούν τα γνήσια τατουάζ που κουβαλάμε πάνω μας. Κάθε που ξεπερνούσαμε τα εσκαμμένα και μας μάλωνε κάποιος μεγάλος, οι «Τρανοί» μας δεν έσπευδαν να του ζητήσουν εξηγήσεις, αλλά μας ξαναμάλωναν για να «μάθουμε να φερόμαστε... σωστά»! Σχεδόν όλοι περάσαμε ανεμοβλογιά, ιλαρά, μαγουλάδες κ.λπ. και αποκτήσαμε τις ίδιες περίπου καλές και κακές συνήθειες σε μαχαλάδες όπου οι άνθρωποι μιλούσαν ακόμη μεταξύ τους. Έστω και με μια ηχοχρωματικά... αλλιώτικη λαλιά!