ΣΑΝ ΨΕΜΑΤΑ: «MIA KAI... KAMIA»!

Μπίτσιν (τελείωσε)! «♫ Τα μάζεψα τα πράματα…»

Σαράντα τρία χρόνια και βάλε μετά το πρώτο αυτοκόλλητο ένσημο του… άλμπουμ. Κοντά μισός αιώνας! Πού να σταθούν τόσοι καιροί και χρόνοι να ξαποστάσουν σ’ ένα... χαρτοκούτ(ι); Όσοι χωρέσουν… Τι ν’ αποθυμηθώ, τι να ξελησμονήσω ανήμερα Πρωταπριλιάς; Δέκα λογιών επαγγελματικές αρένες, εκατοντάδες συνάδελφοι και συνεργάτες, χιλιάδες μέρες εργασίας, αρίφνητες ώρες σκληρής ατομικής και συλλογικής προσπάθειας με «ρυθμισμένα» εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα, που εσχάτως —στο γκισέ για το μοιράδι— απέκτησαν… φτερά. Πανωλεθρίαμβος!

Τελευταία μέρα στη δουλειά! Στην ΑΝΚΟ. Στην κατά τεκμήριο κορυφαία «ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ» της χώρας! Στο δεύτερό μου σπίτι, που είχα τη χαρά και την τιμή ν’ ανταμώσω και να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους —απ’ όλο το φάσμα της ιεραρχίας— για 34 και πλέον συναπτά χρόνια ζυμωμένα με όνειρα, σχέδια, προσδοκίες... Χρόνια μεστά, χρόνια ανήσυχα γεμάτα από πολύτιμες εμπειρίες, πολύχρωμες προκλήσεις, σύνθετα επιτεύγματα, χαρές, αλλά και αγωνίες, πίκρες, δύσκολες στιγμές κάθε που… έβρεχε ζόρια. Χρόνια «χελιδόνια» μείζονος προσπάθειας και δημιουργικής συνεργασίας με κατάθεση ψυχής που απέπνεε δέσμευση, αφοσίωση, ενίοτε και ενθουσιασμό.

Η ως τα σήμερα, όμως, αεικίνητη κι αμείλικτη κλεψύδρα του επαγγελματικού μου βίου εξαντλήθηκε· «…ἀπέσβετο δέ καί λάλον ὕδωρ»! Και κάπου εδώ ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ν' αριβάρει η αμήχανη ώρα τού «αντίο» και τού οφειλόμενου δημόσιου «ευχαριστώ», ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού, αναγνώρισης και συναδελφικής εκτίμησης. Ένα μικρό, λοιπόν, «αντίο» κι ένα τεράστιο από καρδιάς «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» προς όλους τους αρωγούς και συνοδοιπόρους της κοινής μας διαδρομής, για το αντικειμενικό νόημα και την υπεραξία που προσέδωσαν στην επαγγελματική μου ζωή, και όχι μόνο. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Συντροφιά στα εύκολα και στα δύσκολα μοιραστήκαμε πολλά, μαλώσαμε, φιλιώσαμε, δεθήκαμε, καθώς δίπλα - δίπλα νιώθαμε πιο ασφαλείς, πιο δυνατοί, πιο… incredible. Τους ευχαριστώ θερμά όλους για όλα, ευχόμενος μετά παρρησίας ακόμη καλύτερη συνέχεια και κάθε επιτυχία στο απαιτητικό τους έργο, για της κοινωνίας το συλλογικό καλό και του πολύπαθου τόπου μας τα δίκαια.

Παραδίδοντας τη σκυτάλη της προσπάθειας στους κατοπινούς συνεχιστές του εναργούς οράματος, κρατάω μονάχα τα καλά. Μα πάνω απ’ όλα τις προσωπικές μου φιλίες που καλλιεργήθηκαν στου χρόνου το σεργιάνι με ανθρώπους που γνώρισα και θαύμασα για τη δουλειά τους, τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους και δη την καθημερινή τους συμπεριφορά —εντός κι εκτός εργασιακού οικοσυστήματος. Τους είμαι ευγνώμων. Βαθιά ευγνώμων. Δεν θα αναφέρω, ωστόσο, κανέναν ονομαστικά, γιατί δεν θα ’θελα ν’ αδικήσω κάποιον πάνω στη φούρια της απόσυρσης για το μεγάλο της ζωής… απομεσήμερο. Άλλωστε, αυτοί ξέρουν...

«Μία και… καμία» λοιπόν, σαν ψέματα και σαν... πρελούδιο της αλήθειας! Με μια αγκαλιά στιγμές χαρμολύπης σκορπισμένες στην αχλή των περασμένων, των τωρινών και των μελλούμενων. Ένας… μπαμπάτσ(ι)κος ευδόκιμος κύκλος που χώρεσε τα πιότερα της ζωής μου χρόνια κλείνει φορτωμένος θύμησες, για ν’ ανοίξει ο επόμενος. Ο νέος, αλλιώτικος ποιοτικός κύκλος, που δεν θα είναι πλέον αυστηρά καθορισμένος και σχολαστικά χρονομετρημένος από περιώνυμους «γκαουλάιτερς», «κοτζαμπάσηδες», «τζοχανταραίους», «μαναντζαραίους», «γουαναμπήδες» ή ἕτερους τινάς Καππαδόκες (εμφορούμενους από «ανιδιοτελή» ζήλο) και θα προσφέρει αβίαστα περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ηρεμία, περισσότερη… ζωή!

Καλό μήνα και ραντεβού στα... τσιπουράδικα!

«ΝΤΡΑΠΗΚΕ Η ΙΔΙΑ Η ΝΤΡΟΠΗ…»

Κι αφού κανείς δεν ντράπηκε

για όσα έκανε

ή για όσα έβλεπε

άλλοι να κάνουν

 

ντράπηκε η ίδια η ντροπή

και ντροπιασμένη

δεν εμφανίστηκε ποτέ

ξανά ανάμεσά μας.

 

«Αναίσχυντοι», Αποστόλης Ζυμβραγάκης, από την ποιητική συλλογή «Επαναπροσδιορισμός» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.

IN STILL LIFE AND COMPOSITION

 

Σύνθεση με ξηρά παστέλ σε χαρτόνι 70χ50cm.

ΥΓΕΙΑ

Όταν το πρόσωπο της αρχαίας θεάς εκφράζει την ψυχική ισορροπία που συνοδεύει τη σωματική υγεία. Ίσως και την... κοινωνική!

Με τις Υγείες μας!

«...το εὔδαιμον το ἐλεύθερον, τό δ' ἐλεύθερον τό εὔψυχον...» Θουκ.

Ήταν ένα λιόχαρο απομεσήμερο της 11ης Οκτωβρίου του 1912, όταν εμφανίστηκε στην Κοζάνη ο πρώτος καβαλάρης προπομπός του ελευθερωτή Ελληνικού Στρατού. Ήταν τότε που οι πρόγονοί μας, μετά από πέντε και πλέον αιώνες, ξεφορτώθηκαν επιτέλους τα οθωμανικά φέσια και ύψωσαν στο καμπαναριό τη γαλανόλευκη, αναστοχαζόμενοι πως ευτυχία θα πει λευτεριά και λευτεριά θα πει δυνατή ψυχή!

Προς τιμήν και εις μνήμην...

«...Κι αν βολευτήκαμε στη λήθη… ρόζους δεν πρόφτασε να βγάλει η περηφάνια...» [Τσικαρδάνη Ολυμπία, 2018, Οδυσσείς].

«…ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΛΛΑΣ»

Ζωγραφική απεικόνιση του πίνακα με τίτλο «The Battle of Navarino» του Γάλλου ζωγράφου και στρατιωτικού Jean-Charles Langlois (1789-1870). Στυλό υγρής μελάνης σε χαρτόνι 70χ50 εκ. 

Ήταν μεσημέρι στις 20 Οκτωβρίου του 1827 όταν τα πλοία του Βρετανικού, Γαλλικού και Ρωσικού στόλου άρχισαν να εισπλέουν στον κόλπο του Ναβαρίνου, στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου.

Η ναυμαχία (η τελευταία μεγάλη ναυτική σύγκρουση που έγινε με ιστιοφόρα πλοία) κράτησε τέσσερις ώρες και είχε ως αποτέλεσμα να καταβυθιστούν 60 τουρκο-αιγυπτιακά πλοία, και μαζί τους να χαθούν 6.000 ναύτες. Από τον συμμαχικό στόλο δε βυθίστηκε κανένα πλοίο, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι και στις τρεις ναυαρχίδες των συμμάχων οι πιλότοι ήταν Έλληνες.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020

Ζωγραφική απεικόνιση της φωτογραφίας του Veli Aslan με τίτλο «Melancholy» 

Κωδικός μετακίνησης Β4: Στης ζητιανιάς τη στράτα. Σ’ έναν κόσμο απομαγεμένο, αποκαμωμένο, μοναχικό, θλιβερό, δίχως λαμπιόνια, καμπανούλες, αστεράκια και φωτεινές γιρλάντες. Δίχως ρεβεγιόν, κάλαντα και παιδικές φωνούλες. Σιωπή εκκωφαντική κι αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα, ώσπου... Ώσπου να πέσουν οι μάσκες. Μέχρι τότε «λίγη αγάπη, ζητιανιά...».

THE POWER OF STEPPING AWAY

ΟΡΘΟΠΗΔΑΛΙΕΣ ΣΤΟ... ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Πίνακας του ζωγράφου Νίκου Μηλιώνη

Κάποιο φεγγάρι ξέθωρο στην παιδική μου γειτονιά όλοι είχαν το δικό τους ποδήλατο. Όλοι εκτός από μένα. Ας όψεται εκείνος ο υπερβάλλων ζήλος που επέδειξε η Ειρήνη η φαρμακοποιός, όταν μια αποφράδα μέρα μετά το καθιερωμένο ζύγισμα ανίχνευσε ένα μικρό γρομπαλάκι (γκουργκόλι), καθώς ψηλάφιζε διακριτικά το λαιμό μου.

«Κύριε Γιώργο, είναι λίγο αδύνατο το παιδί. Δεν τρώει καλά; Αυτά είναι πρώιμα συμπτώματα αδενοπάθειας», επισήμανε μεταξύ άλλων στον Τρανό μας ζυγώνοντας απειλητικά την… κάβα με τα μουρουνέλαια.

ΟΙ ΤΣΟΥΛΗΘΡΕΣ ΤΗΣ… ΝΤΡΟΠΗΣ

—Τι 'ναι αυτά που κάνεις, παιδάκι μου; Δεν ντρέπεσαι λίγο; Πού νομίζεις πως βρίσκεσαι; Εδώ είναι Σχολείο!

Το παλιό 2⁰ Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης
[Πηγή: http://2dim-kozan.koz.sch.gr]

Φθινόπωρο ήταν και τότε θαρρώ… Από 'κείνα τα πρώτα φθινόπωρα που πέρασαν κι έφυγαν χαράζοντας παντοτινά το χρόνο. Πρωτάκι πράμα στ’ Αϊ-Δημήτρη το παλιό Σχολειό, όταν μια ακροβατική κατάβαση, μια… γλίστρα πάνω στην κουπαστή της μαρμαρένιας σκάλας, κατέληξε άδοξα, παρά την άψογη προσγείωσή μου στο προαύλιο. Αναπάντεχα κι απρόβλεπτα κάποιος ξέμπαρκος… πρεσβευτής της μάθησης μού άστραψε ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου. Αιφνιδιάστηκα. Πήραν τα μάγουλα φωτιά και μούδιασε ο λογισμός! Φόρτωσα… Όχι τόσο από τον πόνο, ούτε από την υφέρπουσα μοχθηρία που διέκρινα στα μάτια του, όσο από την προσβολή και την δημόσια ταπείνωση. Και δεν άνοιγε κι αυτή η γη να με καταπιεί! Με κομμένη την ανάσα, καταντροπιασμένος –πλην όμως άδακρυς– τόλμησα να ψελλίσω:

ΕΝΑΣ ΠΟΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟΣ... ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ

Μια φωτογραφική ματιά από το «ΓΚΟΒΕΡΑΡΕΙΟ»… ελαφρώς «πειραγμένη»,
 για λόγους προστασίας… ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων!

Μάρτυρες μιας επαναστατικής και ενδεχομένως ιστορικής τεχνολογικής καινοτομίας έγιναν όσοι παρευρέθησαν αργά χθες το απόγευμα στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Κοζάνης «ΓΚΟΒΕΔΑΡΕΙΟ». Σε μια σεμνή κι απέριττη τελετή, που πραγματοποιήθηκε στο περιθώριο της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρώτη η νέα ψηφιακή εφαρμογή για «έξυπνες» κινητές συσκευές με τίτλο «e-Surdician». Η εν λόγω εφαρμογή σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε από μεταδιδακτορικούς ερευνητές του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας, προκειμένου να μετατρέπει αυτόματα γραπτές ή προφορικές λέξεις και φράσεις του ιδιότυπου Κοζανίτικου γλωσσικού ιδιώματος στην επίσημη εθνική μας γλώσσα και αντιστρόφως.

ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΑΣ...

«[…] Όλοι δουλεύουμε σκληρά, αλλά πρέπει να έχεις και τύχη, να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Όταν πήρα την έδρα του καθηγητή μου, αυτός έφευγε και εγώ είχα έτοιμη και δημοσιευμένη τη διατριβή μου “Το Βυζάντιο και η Θάλασσα”, περίπου 600 σελίδες. Είχα δηλαδή τα κατάλληλα προσόντα τη στιγμή που χρειαζόταν […]», δήλωνε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μετριοφροσύνη σε πρόσφατη συνέντευξή της η κ. Γλύκαντζη-Αρβελέρ, η γυναίκα που πρώτη εκπόρθησε τη Σορβόννη ως πρύτανης. Κι ήταν σα να 'λεγε: Τύχη είναι το σημείο συνάντησης προετοιμασίας και ευκαιρίας (Roy D. Chapin).

PORCA MISERIA…

Δεν είμαι ειδικός για να αποφανθώ εάν η μιζέρια είναι απλώς μια χρόνια, μεταδοτική ασθένεια στης ανημποριάς τα μέρη ή κάποιος αδρανής ιός κρυμμένος κάπου μέσα μας, που αφυπνίζεται όταν και όποτε οι καταστάσεις καθίστανται εξ αντικειμένου ζόρικες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μόλις εμφανιστεί, πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται  ραγδαία και εν τέλει κατακυριεύει την καθημερινότητά μας, ψεκάζοντας με το δηλητήριο της κακομοιριάς τη ζωή μας, την ψυχή μας, τις σχέσεις μας. Κάπως έτσι μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στην κατήφεια, στη γκρίνια, στην μεμψιμοιρία και προ πάντων παρέα με μια υποσυνείδητη γενική άρνηση, που συχνά δεν την παραδεχόμαστε ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό.

ΜΙΑ… ΔΑΝΤΕΛΕΝΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Ελεύθερη, δημόσια καλλιτεχνική έκφραση σε αρμονική συνεργασία με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική και τη λαϊκή παράδοση της πόλης!

Μια ανατρεπτική αισθητική παρέμβαση αποκαλύφθηκε σήμερα με το πρώτο φως της ημέρας, αφότου έγιναν αντιληπτές οι αραχνοκέντητες δαντέλες που αναρτήθηκαν από αγνώστους στη νεόδμητη «Κοβεντάρειο» Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης. Έκπληκτοι οι πρώτοι διερχόμενοι αντίκρισαν την ασυνήθιστα περίτεχνη όψη του κτιρίου να αποκτά μια πλούσια εκφραστική θεατρικότητα ενταγμένη αρμονικά στις γεωμετρικές επιφάνειες του συνόλου.

ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ... (του Αζίζ Νεσίν)

«… Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, 

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα" και μαζευτήκαμε πολλοί.

Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή! …»

(ΚΑΤ)ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Εδώ και δεκαετίες έχει εμπεδωθεί κι έχει ριζώσει η άποψη ότι σ' αυτήν τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, που λέγεται Ελλάδα, η εκάστοτε πολιτική εξουσία μπορεί να καθορίζει τους κανόνες του «παιχνιδιού» και να αλλάζει τους συσχετισμούς των δυνάμεων σύμφωνα με τις αρχές που πρεσβεύει. Στην πραγματικότητα, όμως, καμπόσοι επιτήδειοι πολιτικοί ηγέτες ευνοούν τα βραχυπρόθεσμα μικροσυμφέροντά τους, με όρους μαφίας, εκχωρώντας εξουσία σε λίγους φίλα προσκείμενους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι με την αμέριστη βοήθεια των τραπεζών εγκαθιδρύουν κρατικοδίαιτα ολιγοπώλια και χειραγωγούν τους πολίτες (ΜΜΕ, ΠΑΕ κ.λπ.). Ενδημεί, δηλαδή, μια άρχουσα πολιτικοοικονομική νομενκλατούρα, τόσο ασύδοτη, που μπροστά της ο Μπερλουσκόνι μοιάζει με τους… Αγίους Αναργύρους! Αναπόφευκτα, ο ρόλος της κάθε θεσμικής οργάνωσης των οικονομικών και κοινωνικών μας σχέσεων αποψιλώνεται & υποβαθμίζεται, μαζί με τις βασικές αρχές του κράτους δικαίου και της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος. Κάπως έτσι:

ΕΡΙΣ … ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ …

Ο ασυμβίβαστος στοχαστής μας Νίκος Καζαντζάκης

« … Μιὰ μέρα ὁ Ἀλλάχ βρέθηκε μπόσικος, ἔπιασε φωτιὰ καὶ κοπριὰ κι ἔπλασε τὸ Ρωμιό· μὰ εὐτύς, ὡς τὸν εἶδε, τὸ μετάνιωσε· εἶχε ἕνα μάτι, ὁ ἀφιλότιμος, ποὺ τρυποῦσε ἀτσάλι. “Τί νὰ γίνει τώρα, μουρμούρισε ὁ Ἀλλάχ, τὴν ἔπαθα· ἂς πιάσω νὰ κάμω τώρα τὸν Τοῦρκο, νὰ σφάξει τὸ Ρωμιό, νὰ βρεῖ ὁ κόσμος τὴν ἡσυχία του.” Ἔπιασε τὸ λοιπὸν μέλι καὶ μπαρούτι, τὰ μάλαξε καλὰ καλά, ἔφτιασε τὸν Τοῦρκο. Κι εὐτύς, χωρὶς νὰ χασομεράει, βάνει σ’ ἕνα ταψὶ τὸν Τοῦρκο καὶ τὸ Ρωμιὸ νὰ παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ἀπὸ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ, κανένας δὲν ἔριχνε κάτω τὸν ἄλλο· μὰ εὐτύς, ὡς σκοτείνιασε, βάνει ὁ ἄτιμος ὁ Ρωμιὸς τρικλοποδιά, κάτω ὁ Τοῦρκος! “Ὁ διάολος νὰ μὲ πάρει”, μουρμούρισε ὁ Ἀλλάχ, “τὴν ἔπαθα πάλι· τοῦτοι οἱ Ρωμιοὶ θὰ φᾶνε τὸν κόσμο, πᾶνε οἱ κόποι μου χαμένοι ... Τί νὰ κάμω;” Ὁληνύχτα δὲν ἔκλεισε μάτι ὁ κακομοίρης· μὰ τὸ πρωί, πετάχτηκε ἀπάνω καὶ χτύπησε τὶς χεροῦκλες του: “Βρῆκα! βρῆκα!” φώναξε· ἔπιασε πάλι φωτιὰ καὶ κοπριά, κι ἔφτιασε ἕναν ἄλλο Ρωμιό, καὶ τοὺς ἔβαλε στὸ ταψὶ νὰ παλέψουν. Ἄρχισε τὸ πάλεμα· τρικλοποδιὰ ὁ ἕνας, τρικλοποδιὰ κι ὁ ἄλλος· μπηχτὲς ὁ ἕνας, μπηχτὲς κι ὁ ἄλλος· μπαμπεσιὰ ὁ ἕνας, μπαμπεσιὰ κι ὁ ἄλλος ... Πάλευαν, πάλευαν, ἔπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν ... Κι ἀκόμα παλεύουν! Κι ἔτσι ὁ κόσμος … βρῆκε τὴν ἡσυχία του …!» (Από το έργο του Ν. Καζαντζάκη: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»).

ΜΟΥΣΙΚΕΣ... ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Από την ταινία του Π. Βούλγαρη «Όλα είναι δρόμος».

Κόντρα σε δογματικές απόψεις του τύπου «η μουσική είναι μία», ένας από τους κορυφαίους συνθέτες της τζαζ στη διάρκεια του 20ου αιώνα, ο "Duke" Ellington, αποφαίνονταν ρητά ότι «υπάρχουν δύο είδη μουσικής. Η καλή μουσική και η… άλλη». Επιχειρώντας κάποια μειωμένου ρίσκου μουσική αισθητική ταξινόμηση, στην «άλλη» μουσική του Duke, θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε κι αυτήν που κάποτε ακουγόταν κατά κόρον στις τοπικές (και όχι μόνο) εναλλακτικές «μουσικές σκηνές». Τις κοινώς γνωστές και ως véritable... σκυλάδικα! Κάπου εκεί, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι ολόκληρη τη δεκαετία του ’80, μολονότι στο φως της μέρας κυριαρχούσαν οι μουσικές του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη, στην after διασκέδαση της πόλης εμφανίστηκαν δυναμικά η «Αδυναμία», το «Βιετνάμ», το «ΛαΜόρε», το «ΛαΣιτέ», το «Στορκ», τα «Δειλινά», το «Copacabana», το «Arigato», το «Πιατάδικο»... ο «Πυθαγόρας» με το «Καν-Καν» στα γειτονικά Καϊλιάρια κ.α. καθρεπτίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη νεοελληνική κουλτούρα, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τη μεταπολίτευση και ύστερα.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΙΑΣ … ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΑΣ

Δε λάθευαν οι … παλιοσειρές, όταν μας νουθετούσαν, τονίζοντάς μας επανειλημμένα: «Να τα χαίρεστε τα παιδιά σας, όσο είναι ακόμη μικρά, γιατί μεγαλώνουν γρήγορα». Τόσο γρήγορα, τόσο βιαστικά, τόσο σύντομα που ούτε καν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε πότε έγιναν ενήλικες και πότε άνοιξαν τα φτερά τους για να πετάξουν μακριά, αφήνοντας πίσω τους άδειες ... πριγκιπο-φωλιές!

ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ … ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ

Ένα απόσπασμα από το έργο της Γαλλίδας φιλοσόφου Simone Weil, αφιερωμένο στον άγνωστο … «ζωόφιλο», που χθες το βράδυ  - κάπου στη Γκέρτσου - αντί να μαζέψει τις βρωμιές του υπέροχου σκύλου του, μας … υπενθύμισε με στόμφο τα ατομικά και τα συλλογικά του δημοκρατικά δικαιώματα: