ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ

Έρημη πόλη η Κοζάνη τα Χριστούγεννα. Βγήκα στο μπαλκόνι πολλές φορές για τσιγάρο, από όπου έχω πλήρη εποπτεία του κυκλικού κόμβου του Κρόκου. Έξι δρόμοι διασταυρώνονται και όμως δεν έβλεπες ψυχή. Αραιά και που, περνούσε βιαστικά κανένα αυτοκίνητο και καμιά παρέα βαριεστημένων αδέσποτων σκύλων. Κατά τα άλλα ερημιά. Άδειοι δρόμοι, θλιβερές, κενές βιτρίνες με «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και «ΠΩΛΕΙΤΑΙ», σκοτεινές πολυκατοικίες... Ακόμα και στα χριστουγεννιάτικα στολίσματα των σπιτιών έφτασε η κρίση…!

Μοιάζουν περίεργες και αλλόκοτες αυτές οι ημέρες. Σα να μην γιορτάζαμε κάτι σπουδαίο, αλλά απλώς περιμέναμε να περάσουν, για να συνεχίσουμε με τη μιζέρια των φόρων, των χαρατσιών και της ανεργίας. Ούτε καν οι παραδοσιακοί τζογαδόροι και οι εθισμένοι «κουμαρτζήδες» δεν κινήθηκαν, ιδιαίτερα. Δικαιολογημένα βέβαια, γιατί όταν είσαι ταπί δεν είσαι ψύχραιμος - παρά τα αντιθέτως λεγόμενα.

Δεν νομίζω ότι φταίει μόνο η αφραγκία. Φταίει και η ανύπαρκτη γιορτινή διάθεση. Ελάχιστοι, μη νεότατοι, θέλουν να το ρίξουν έξω. Ελάχιστοι αισθάνονται την ανάγκη της μεγάλης γιορτής. Ακόμη και από τους φραγκάτους, που δεν πήγαν φέτος στα σαλέ. Ελάχιστα κατάφεραν και τα στολίδια, οι μουσικές & τα φώτα, ως προσχήματα για λίγο κέφι. Η ψυχική διάθεση τα κανονίζει όλα. Αυτή κάνει κουμάντο. Και όταν η ψυχική διάθεση είναι παγωμένη, όλα χλωμιάζουν.

Στα προηγούμενα χρόνια της «ευημερίας» είχαμε συνηθίσει να γεμίζουμε την άδεια μας ψυχούλα με πανάκριβα δώρα, συνεχείς διασκεδάσεις και ατελείωτα ξεφαντώματα. Βαφτίζαμε το κενό, το απόλυτο τίποτα με τον επιστημονικό όρο «ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ» και «καθαρίζαμε». Δυστυχώς όμως, δεν μάθαμε να εξουσιάζουμε την ψυχική μας διάθεση, μέσα από την πραγματική λευτεριά της σκέψης. Και η κακομαθημένη ψυχική μας διάθεση σήμερα, όχι μόνο δεν μας υπακούει, αλλά μας … διατάσσει κιόλας.

Τελευταία ημέρα του χρόνου η σημερινή. Στου χρόνου την κόψη. Και οι περισσότεροι αντί να είμαστε ευδιάθετοι, έχουμε κάτι μούρες ως το πάτωμα. Έτσι μας κατάντησαν. Έτσι όμως καταντήσαμε και οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Ωστόσο έχουμε καθήκον και υποχρέωση να αντέξουμε. Να κρατήσουμε «ψηλά το λάβαρο». Στο κάτω - κάτω, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»! Δεν πεθαίνει, αλλά εξαρτάται και από όλους εμάς αν η χρονιά, που αρχίζει αύριο, θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες.

Χρειάζεται βέβαια, λογική, μέτρο και πολύ δουλειά. Και αγαστή συνεργασία για το κοινό μας καλό. Όλοι ξέρουμε, ότι αυτά δεν είναι τα δυνατά σημεία των περισσοτέρων Ελλήνων, αλλά εδώ που φτάσαμε μάλλον πρέπει να κάνουμε κάτι περισσότερο. Για να αποφύγουμε τουλάχιστον τα χειρότερα.

Μια και κοντοσταθήκαμε στου χρόνου την κόψη, θα ήταν υπέροχο για όλους μας από αύριο να ζούμε την κάθε μέρα σαν να ναι η τελευταία μας και να ονειρευόμαστε, να σχεδιάζουμε, σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα! Με γαλήνη στο νου. Με άδειες τσέπες, αλλά γεμάτες καρδιές. Άλλωστε μπαίνουμε στον Ιανουάριο και σε λίγο θα έχουμε … λιακάδες. Θέλω να ελπίζω, ότι οι αμυγδαλιές θα ανθίσουν φέτος, μετά από τόσους δύσκολους χειμώνες. Και για όσους πιστεύουν το αντίθετο ισχύει το ΕΛΥΤΗ-στικο, «Την άνοιξη, αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις...»!

Χρόνια Πολλά! Καλή Χρονιά να’ χουμε! Ελπίζω και εύχομαι να είναι καλύτερη από τις προηγούμενες !