10 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ

Η γνωριμία μας έγινε πριν από πολλά χρόνια. Στην ευαίσθητη εφηβική ηλικία, όταν μας σύστησε ένας κοινός φίλος, που τον ήξερε ήδη πολύ καλά. Από την πρώτη στιγμή τον συμπάθησα και τον ξεχώρισα για την καθοριστική του συμβολή στην άμεση αναβάθμιση του κοινωνικού μου προφίλ. Η παρουσία του καταλυτική! Μεταμόρφωσε, ως δια μαγείας, ένα γυμνασιόπαιδο σε … «μεγάλο» της εποχής. Μήνυμα «μαγκιάς» με πολλούς αποδέκτες. Κυρίως … θηλυκούς.

WC ΒΑΛΤΑΔΩΡΕΙΟΥ 1978

Από τότε γίναμε αχώριστοι φίλοι. Παντού μαζί, αυτοκόλλητοι. Παρέα στις ατέλειωτες ώρες της μελέτης, της ψυχαγωγίας ή της διασκέδασης. Στις χαρές, στις λύπες, στα ξενύχτια, στα γλέντια, στους έρωτες, στους καβγάδες … Δεν έλειψε ποτέ. Ποτέ δεν γέλασε με τα ... ζόρια μου. Στήριγμα στις δύσκολες στιγμές αγωνίας, πριν και μετά από κάθε είδους εξετάσεις. Πάντα δίπλα μου, αδελφός και μάλιστα μερακλής! Στον πρωινό καφέ, στο μεσημεριανό γεύμα, στην απογευματινή βόλτα, στο βραδινό ποτό κ.λ.π. Ακόμη και στο αυτοκίνητο. Μόνο στον ύπνο χωρίζαμε! 

Στο στρατό ο επιστήθιος φίλος μου αποδείχτηκε ένας πραγματικός θησαυρός. Φορητός ... ψυχολόγος! Αληθινή παρηγοριά στις δύσκολες ώρες της «φαιοπράσινης μοναξιάς», όταν η νοσταλγία της πολιτικής ζωής γινόταν αφόρητη.

Η κοινή μας πορεία συνεχίστηκε απρόσκοπτα. Στη δουλειά, εκτός από πιστός συμπαραστάτης, ήταν και πηγή έμπνευσης. Χωρίς να ασκεί ποτέ κριτική, ούτε να κατεβάζει ... μούτρα ή «καντήλια». Πάντα μαζί, στα πιο ευχάριστα διαλείμματα από τις εργασιακές σκοτούρες.

Στο σπίτι συναντιόμασταν για λίγο, σχεδόν συνωμοτικά, στη βεράντα, ακόμη κι όταν οι καιρικές συνθήκες δεν βοηθούσαν. Μοναδική ευκαιρία για ανενόχλητες σκέψεις και νοσταλγικές αναπολήσεις. Λίγες στιγμές προσωπικής γαλήνης, χαλάρωσης, απόλαυσης, μέσα στην ένταση και στη βουή της καθημερινότητας μιας οικογένειας με δυο παιδιά.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό τον είχα πάντα στο πλάι μου. Συμπαραστάτη στα εύκολα και στα δύσκολα. Χωρίς αυτόν δεν ήμουν ήρεμος. Εξάρτηση κανονική, νευροβιολογικός εθισμός, ιδιότυπη ομηρία, που με ... θύμωνε! Ήρθε ή ώρα όμως, μετά από τόσα χρόνια να τον αποχωριστώ. Να απελευθερωθώ - για δεύτερη φορά μάλιστα - από το πολυέξοδο φιλαράκι μου και να το απαρνηθώ περήφανα. Ελπίζοντας αυτή τη φορά για πάντα.

Χθες, έκλεισα 70 μέρες χωρίς τσιγάρο! Χωρίς αυτόν τον σιωπηλό, μαζικό δολοφόνο. Αν και δεν μου πολυαρέσουν οι επέτειοι, απολαμβάνω τη διαπίστωση ότι κάποιες φορές και μόνο με τη δύναμη της θέλησης γίνονται πράγματα, που φαντάζουν εξαιρετικά δύσκολα, έως ακατόρθωτα. Γνωρίζοντας, άριστα πια, πως «μια φορά εξαρτημένος, για πάντα εξαρτημένος». Αρκεί ένα και μόνο ένα … τσιγαράκι! Αυτό αισιοδοξώ να μην το ξανανάψω ποτέ.

Εν μέσω κρίσης αποχωρίστηκα, με δυσκολία ομολογουμένως, αλλά χωρίς πολλά νεύρα & υστερίες, το μόνο φίλο, που κυριολεκτικά ... «καιγόταν για μένα». Αποχωρίστηκα τον πυρωμένο φίλο μου, ίσως από φόβο μήπως τελικά … «κάψει και μένα», όπως τόσους και τόσους θεριακλήδες. Ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μείνω για πάντα καπνιστής, αφού γνώριζα ότι ο αρειμάνιος, θανάσιμος φίλος μου, παίρνει περισσότερα από όσα δίνει. Ίσως, ίσως γιατί η εποχή της πρώιμης νιότης, που η ευτυχία συνοψιζόταν σε ... «ένα τσιγάρο πριν και ένα τσιγάρο μετά», έχει παρέλθει, μάλλον ανεπιστρεπτί.

Ούτως ή άλλως όμως, νομοτελειακά, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως, εκόντες-άκοντες, αποχωριζόμαστε κάποια στιγμή το ... κωλο-τσίγαρο. Ας ξεμπερδεύουμε λοιπόν, με το αναθεματισμένο, μια ώρα αρχύτερα. Για να βασιλέψει, επιτέλους, η ΑΛΗΘΙΝΗ προσωπική μας ΛΕΥΤΕΡΙΑ  και όχι μόνο !