ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ... ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΕΣ!

Στα οργισμένα μας φοιτητικά νιάτα μπορεί όλοι να ονειρευόμασταν και να περιγράφαμε έναν καλύτερο κόσμο, ωστόσο πολύ συχνά η ατέρμονη ανταλλαγή απόψεων ήταν πολεμική διαδικασία. Κουβεντιάζαμε παθιασμένα μέχρι τα ξημερώματα στα κουτούκια και στα φοιτητικά δωμάτια, ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα καπνού, καλή μουσική και αλκοόλ για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, της πολιτικής, του αθλητισμού, της τέχνης κ.α. Όχι για να καταλήξουμε υποχρεωτικά σε κάποιο γόνιμο συμπέρασμα, αλλά πρωτίστως για να προβάλουμε τα επιχειρήματα μας. Να ακουστεί η φωνή μας!
Ένας παρόμοιος συγκρουσιακός διάλογος αναβίωσε πρόσφατα σε μια ταβέρνα της συμπρωτεύουσας, ανάμεσα σε παλιούς «απογοητευμένους» και «προδομένους» συμφοιτητές, που μοιράζονταν δυσάρεστες εμπειρίες από τη φορολόγηση των ακινήτων. Την Ε(Ν)ΦΙΑλτική ΕΝΦΙΑλωσή μας στα τοξικά μπουκάλια της κρίσης, δίχως ετικέτες με ημερομηνία λήξης. Η κόντρα πυροδοτήθηκε από την μειοψηφία των … «νοικάρηδων» συνδαιτυμόνων που επιχειρηματολογούσε έντονα αλλά ορθολογικά υπέρ των φόρων, καθώς: 

•Συμβάλλουν στη μεγαλύτερη κοινωνική-οικονομική δικαιοσύνη, αφού φορολογούνται και τα ακίνητα που αποκτήθηκαν με μαύρο χρήμα,
•Τα ακίνητα δεν κρύβονται και ως εκ τούτου παρουσιάζουν μεγάλη, εύκολη και προβλέψιμη εισπραξιμότητα,
•Δεν αποθαρρύνονται άλλες παραγωγικές επενδύσεις κ.α.

Οι υπόλοιποι, … «ιδιοκτήτες» όντες, ξεσπάθωσαν με τη σειρά τους και άρχισαν να αντιπαραθέτουν πιο δυναμικά τα δίκαια επιχειρήματά τους κατά της φορολόγησης, καθώς:

•Επιβάλλεται επί περιουσίας που δημιουργήθηκε, ως επί το πλείστον, από ήδη φορολογημένα εισοδήματα,
•Δεν προβλέπει αφορολόγητο όριο, ούτε ρυθμίζεται προοδευτικά, με αποτέλεσμα οι φτωχότεροι να επιβαρύνονται ποσοστιαία περισσότερο,
•Δεν επιβάλλεται σε πραγματικές αξίες κ.α.

Σφοδρή λεκτική αντιπαράθεση και βλέμματα … κλειδωμένα, επίμονα, διαπεραστικά, μέχρι τελικής πτώσης! Όπως παλιά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Άπαντες … «ψιλοταιριασμένοι», αλλά νηφάλιοι!

"Πετραδάκι, πετραδάκι
για τα σένα το 'χτισα ..."

Κατά κοινή ομολογία στη μεταπολεμική Ελλάδα, το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας» δεν ήταν μια απλή τυπική επένδυση που, κατά τον αστικό μύθο, «δεν χάνει ποτέ την αξία της». Ήταν ένα όνειρο ζωής για κάθε … ανέστιο και όχι μόνο. Μια κορυφαία «ευγενής» οικονομικο-κοινωνική επιδίωξη που μπόλιασε καταλυτικά την ανασφαλή ψυχοσύνθεση μας. Να γίνουμε … αξιοπρεπείς «νοικοκύρηδες» εξασφαλίζοντας την οικογενειακή φωλιά, το εξοχικό ή την προίκα των παιδιών μας, με κάθε νόμιμο ή παράνομο τρόπο! Μια σειρά από αντιπαροχές, σκληρές αποταμιεύσεις χρόνων, δυσβάσταχτα ή λελογισμένα δάνεια (που χορηγούνταν εύκολα ή δύσκολα), χρηματιστηριακά κέρδη, μαύρο χρήμα κ.λπ. διαμόρφωναν το σχήμα, την ποιότητα και το μέγεθος που είχαν τα ντουβάρια του διαμερίσματος, της μεζονέτας, της βίλας ή του πολυώροφου. Κάπως έτσι, κατα-κτίσαμε βουλιμικά εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα· «ίνα πληρωθεί η γραφή η λέγουσα» ότι, το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τα τούβλα ουδείς!

Κι ύστερα ήρθε η κρίση και οι επαχθείς φόροι. Τα χαράτσια για τα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα (ΕΕΤΗΔΗΕ), στην αρχή, κι αργότερα οι ενιαίοι φόροι ιδιοκτησίας (ΕΝΦΙΑ) που ... κατεδάφισαν την αγοραστική αξία των ακινήτων, διέλυσαν την οικοδομική «ατμομηχανή της ανάπτυξης», οδηγώντας χιλιάδες επαγγελματίες σε απόγνωση και τελικά μετέτρεψαν το «ιερό» ιδιόκτητο σπιτάκι του έλληνα σε παγίδα. Το προνόμιο έγινε βαρίδι για τους εργαζόμενους και κατάρα για τους άνεργους. Κανένα ... τσαρδάκι δεν είναι πλέον … εντελώς «δικό μας». Είμαστε όλοι ε ν ο ι κ ι α σ τ έ ς! Je Suis locataire! Όπως είναι και οι περισσότεροι … κουτόφραγκοι.

Ο φόρος κατοχής ακινήτων σχεδιάστηκε στη χώρα μας, ως συνήθως, την πιο ακατάλληλη εποχή υπό το κράτος πανικού και άκρως πιεστικών δημοσιονομικών αναγκών, αναστατώνοντας την κοινωνία. Εν μέσω σκληρής επιτήρησης των δανειστών, οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα ο άδικος φόρος, που πρωτοεμφανίστηκε ως έκτακτος, καλά κρατεί. Και μάλλον θα εξακολουθήσει να κρατεί καλά, γιατί αποδίδει με «σιγουριά» στον κρατικό κορβανά τα 2,5 περίπου «αναγκαία» δισ. το χρόνο. Η εύκολη και βολική λύση θα ήταν να να καταργηθεί εδώ και τώρα ο … εκπληκτικός αυτός αντισυνταγματικός(;) φόρος και να επανέλθει μόνο ο Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Αρκεί; Είναι ρεαλιστικό; Αδύνατον, αποφαίνονται ομόφωνα όλοι οι ντόπιοι ... ινστρούχτορες. Ας γίνει όμως, τουλάχιστον δικαιότερος, αναλογικότερος και μη δημευτικός, λαμβάνοντας υπόψη μια σειρά από αξιόλογες προτάσεις ειδικών που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο, όπως:

•Η αναστολή πληρωμής του ΕΝΦΙΑ ανάλογα με τις οικονομικές δυνάμεις του φορολογούμενου, ώστε να καταλήξει να είναι ένας συνεισπραττόμενος φόρος κατά τη μεταβίβαση ή την κληρονομική διαδοχή,
•Η φορολογητέα αξία του ακινήτου να μην είναι η αντικειμενική, αλλά η πραγματική, η δίκαιη,
•Ως αρχικό αφορολόγητο περιουσίας να αναγνωρίζεται το 50% της εμπορικής αξίας της μέσης κατοικίας 100 τ.μ. της αντίστοιχης περιοχής,
•Η μείωση στο 50% του φόρου για τα απρόσοδα «κενά» και η αφαίρεση του υπόλοιπου των στεγαστικών δανείων από την αξία των ακινήτων,
•Η θεσμοθέτηση προοδευτικών φορολογικών συντελεστών και ο φόρος, λόγω της ανταποδοτικής του φύσης, να εισπράττεται από την Τοπική Αυτοδιοίκηση τερματίζοντας την κηδεμόνευση της από το Κεντρικό Κράτος κ.α.

"Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος"

Πέρα από τις όποιες «τεχνικές ρυθμίσεις», το ζήτημα της φορολογικής δικαιοσύνης είναι βαθιά πολιτικό. Είναι το κομβικό σημείο όλων των πολιτικών, ο μοχλός αναδιανομής & άμβλυνσης ανισοτήτων σε μια περίοδο αναγκαστικής λιτότητας και άμεσης ανάγκης διεύρυνσης των δημοσίων εσόδων. Αφορά ολόκληρη την κοινωνία και προφανώς πρέπει να συμμετέχουν αναλογικά όλοι, σύμφωνα με την πραγματική φοροδοτική τους ικανότητα. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε Ο Λ Ο Ι. Δυστυχώς, στη χώρα όπου ιστορικά ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα», η φοροδιαφυγή και η διαφθορά, επειδή δεν αρκεί πλέον η φορολογητέα ύλη των γνωστών «υποζυγίων», οι «επαΐοντες» απεφάνθησαν, κόντρα στην κοινή λογική & στους οικονομολόγους όλων των σχολών, ότι «πρέπει» να φορολογείται και η ακίνητη περιουσία - η ιδιοκτησία. Όχι όμως και η … «ιπτάμενη» κινητή περιουσία, που θα μπορούσε κάλλιστα να αναπληρώσει τα μειωμένα έσοδα από την εφαρμογή ενός ηπιότερου και δικαιότερου ΕΝΦΙΑ. Το γιατί πρέπει να απαλλάσσονται σήμερα όσοι ... ραντιέρηδες επένδυσαν εκατομμύρια σε ξένες ή ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια, έργα τέχνης κ.λπ. και όχι όσοι «αφελείς» επένδυσαν σ’ ένα ... φτωχοκαλυβάκι, είναι απορίας άξιον. Όπως απορίας άξιον είναι, γιατί αυτό το κράτος της ... πλάκας, που ακόμη ταυτίζεται με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, τσουβαλιάζει ισοπεδωτικά σε γενικές επαγγελματικές ομάδες όλους τους φορολογούμενους, χωρίς να ελέγχει αν ο καθένας ξεχωριστά είναι ζάπλουτος ή φυτοζωεί;

Όταν η φορολογική δικαιοσύνη
 δεν αποφεύγει τις κλεφτές ματιές,
πάει … περίπατο …

Πολλές φορές η αίσθηση της αδικίας - πέρα από τα όποια επώδυνα συναισθήματα που εμπερικλείει - είναι βολικά αποπροσανατολιστική, ασαφής και απενοχοποιητική, γιατί μεταφέρει τις ευθύνες γενικά στους άλλους. Στην περίπτωση μας όμως, είναι ηλίου φαεινότερον ότι όσο θα εξακολουθεί ο διαχρονικά θανάσιμος εναγκαλισμός του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος με το κράτος, η αναζήτηση φορολογικής ισότητας μάλλον θα αγγίζει τα όρια της ουτοπίας. Κι αυτό, γιατί στα κόμματα δραστηριοποιούνται κατά κόρον μεγαλοσχήμονες, γραβατωμένοι και μη, που αποδεδειγμένα δεν διαθέτουν ισχυρά ηθικά, νομικά & πολιτικά ερείσματα και θ ί γ ο ν τ α ι πρωτίστως από την πραγματική φορολογική δικαιοσύνη. Αυτήν που κάποτε μπορεί να μας αξίζει … 

Υ.Γ. Πάει κι ο Ιανουάριος, τον φάγαμε. Από αύριο Κουτσοφλέβαρος ... Βαστάτε αδέλφια! Αγάντα « ... λίγο ακόμα θα ιδούμε ... λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ να 'χουμε !