«… Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος,
σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και
όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και
οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν
έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του
"Σώπα" και μαζευτήκαμε πολλοί.
Μια πολιτεία ολόκληρη, μια
δύναμη μεγάλη, αλλά μουγγή! …»
Ένα εξαιρετικό ποίημα του
Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή, που περιγράφει τον ανατροφοδοτούμενο
από την αβεβαιότητα φόβο της παγκόσμιας πλέον κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που
γεμίζει σκουπίδια στα μυαλά μας, ώστε να μας καθηλώνει άκοπα ανάμεσα στα συρματοπλέγματα
του «πρέπει» και του «μη». Κοινωνίας φοβισμένης, σιωπηλής… μισοπεθαμένης η
οποία ξαφνικά συνέρχεται από το λήθαργο, αγανακτεί, εξοργίζεται, εξεγείρεται! Αρθρώνει
λόγο, φωνάζει, ωρύεται, ουρλιάζει! Σπαράζει, αλλά και… επικαλείται!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου