ΟΔΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

…κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι να σου μαχαιρώνει την καρδιά…

Καλό ταξίδι Μαέστρο...

Κάποτε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε γράψει στη στήλη του "Ματιές" (στην εφημερίδα "Τα Νέα") το παρακάτω κείμενο αναφορικά με το εν λόγω τραγούδι:

«Η Αργυρώ

Κάθε Σάββατο, κατεβαίνω στην παλιά μου γειτονιά εκεί, στην Πλατεία Κυριακού ... Κατέβηκα και χθες κι ας ήταν Παρασκευή. Κατέβηκα χθες σα να μ έσπρωχνε κάτι, προς τα παιδικά μου λημέρια. Και συνάντησα, στην τύχη, τη Φωτεινή, που μου πε για την Αργυρώ και με φαρμάκωσε...

Θα χετε ακούσει, ίσως, κάποιο τραγούδι μου, με μουσική του Γιάννη Σπανού που χει τίτλο "Οδός Αριστοτέλους". Σ αυτό το τραγούδι, δυο στίχοι, λένε, "παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες και αστυνόμους κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ...". Καιρός να πω, ότι η Αργυρώ, δεν γεννήθηκε στη φαντασία μου. Υπήρξε. Ήταν ένα κορίτσι της γειτονιάς μου.

Ήταν ένα κορίτσι, που ντυνόταν αγορίστικα, κι έκανε το λουστράκι, κείνα τα χρόνια της Κατοχής. Κάποιο πρωί, καθώς πήγαινε για δουλειά, τη χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο και την ετραυμάτισε σοβαρά. Την πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί, αποκαλύφθηκε ότι το λουστράκι δεν ήταν αγόρι. Κι ο αυστριακός οδηγός, που τη χτύπησε συνταράχτηκε. Κι αποφάσισε, να σταθεί πλάι στην Αργυρώ και την οικογένειά της.

Ο Αυστριακός, το πε και το κανε. Η Αργυρώ, έγινε καλά, μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Μα τα δύσκολα τα μαρτυρικά χρόνια, που πέρασε, σαν παιδί, άφησαν στην ψυχή της, τα ίχνη τους. Κι η παλιά μου γειτονοπούλα κάποια στιγμή χτυπήθηκε απ την αρρώστια και κατέληξε, ψυχοπαθής, στο Δαφνί. Όπου, όπως με πληροφόρησε η Φωτεινή, πέθανε, πριν από μερικούς μήνες...»

[Το κείμενο συμπεριλήφθηκε και στο βιβλίο "Ματιές", εκδ. Κάκτος, 1983, σελ. 27]