Ένα «πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά»
κατεβαίνω να πάρω το - παρκαρισμένο νόμιμα - αυτοκίνητο μου. Τη στιγμή που
ξεκλείδωνα εμφανίζεται ένας ασπρομάλλης, ηλικιωμένος κύριος από παρακείμενο
κατάστημα, σε έξαλλη κατάσταση και μου επιτίθεται λεκτικά, γιατί πάρκαρα το
αυτοκίνητο μπροστά στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ κατάστημα! Ο ορισμός του παράλογου!
Αιφνιδιάστηκα, από τον παραλογισμό και κυρίως από την απίστευτη αγένεια του
«κυρίου», αλλά συγκρατήθηκα … έστω και με αρκετή δυσκολία.
Αλλά
και η κακή εξυπηρέτηση των πολιτών & πελατών από δημοσίους ή ιδιωτικούς
υπαλλήλους, η επιθετική οδήγηση στο δρόμο, ο μη σεβασμός της σειράς
προτεραιότητας, η ηχορύπανση, τα φασκελώματα, οι «τσαμπουκάδες», τα
απανταχού «μπενιλίκια» κ.α. είναι κάποιες από τις εκνευριστικά αγενείς
όψεις της άξεστης ελληνικής συμπεριφοράς, που προδίδουν παρακμή και
εκφυλισμό στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις.
Προφανώς,
τα παραπάνω δεν είναι ούτε απόλυτα, ούτε γενικός κανόνας. Ακόμη και η αγένεια
από μόνη της, θεωρητικά, μπορεί να μην είναι … τόσο κακή. Ευνοεί όμως τις
εκρήξεις, τις αντιπαραθέσεις, τις προσβολές και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις
του ΕΓΩ. Ούτε κανείς ισχυρίζεται ότι παλιά οι Έλληνες ήταν «καλοί» και ότι
σήμερα «χάλασαν». Διαχρονικά, οι μεγαλύτεροι πάντα ηθικολογούσαν και
επιτιμούσαν τους νεώτερους. Απλά παλιότερα ο κόσμος, αν και ψιλοαναλφάβητος
& καταπιεσμένος, σεβόταν περισσότερο τους μεγαλύτερους, τους αδύναμους
και εκείνους που ήξεραν κάτι παραπάνω. Σήμερα όμως, έχει εξαφανιστεί κάθε
προσπάθεια καλής συμπεριφοράς και κυρίως αποβολής του μικροβίου του ατομισμού. Εξέλιξη
δεν σημαίνει, υποχρεωτικά, βελτίωση.
Είναι
αλήθεια, ότι η αγένεια «κλείνει πόρτες» και ενοχλεί πολύ κόσμο. Οι ειδικοί
προτείνουν ως αντίδοτο τη σωστή παιδεία, την καλλιέργεια και την προσωπική
ανάπτυξη, ώστε να γίνουμε πρόσωπα, με εκλεκτή υπόσταση και σεβασμό στους
συνανθρώπους μας. Μέχρι τότε όμως - για να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο εύκολη -
μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε πιο σοβαρά κάποιες κουβέντες και συμπεριφορές, μπας
και γίνουμε λίγο πιο … «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι
θλίψεις μας είναι ίδιες» … όπως θα
έλεγε κι ο J. Swift.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου