ΦΥΛΑΞΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ

Ένα «πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά» κατεβαίνω να πάρω το - παρκαρισμένο νόμιμα - αυτοκίνητο μου. Τη στιγμή που ξεκλείδωνα εμφανίζεται ένας ασπρομάλλης, ηλικιωμένος κύριος από παρακείμενο κατάστημα, σε έξαλλη κατάσταση και μου επιτίθεται λεκτικά, γιατί πάρκαρα το αυτοκίνητο μπροστά στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ κατάστημα! Ο ορισμός του παράλογου! Αιφνιδιάστηκα, από τον παραλογισμό και κυρίως από την απίστευτη αγένεια του «κυρίου», αλλά συγκρατήθηκα … έστω και με αρκετή δυσκολία.

Δυστυχώς όμως, η ευγένεια και αβρότητα θεωρούνται ξεπερασμένες έννοιες, που δεν ταιριάζουν με το προφίλ του σύγχρονου Έλληνα. Πόσο μάλλον εν μέσω κρίσης, που έχουν … «λαλήσει» αρκετοί. Για να σταθείς «αξιοπρεπώς», πρέπει να σε διακρίνει το θράσος, και η αναίδεια. Έχουμε εμπεδώσει για τα καλά την κουλτούρα της αγένειας, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ναι, αυτή που διαμορφώνει ακόμη και τους όρους δημοσιότητας των προβεβλημένων προσώπων. Κακόβουλες φωνές, τσιρίδες, υστερίες, ειρωνείες, μάγκικος ενικός και υποτιμητικός πληθυντικός κυριαρχούν παντού, σε κάθε αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε;», «Καραγκιόζη», «Αυτό που σου λέω, ΕΓΩ!», «Λαμόγιο», «Σα δεν ντρέπεσαι ... άντε από ‘δω ρε αλήτη!», «Μα είστε εντελώς ηλίθια … κυρία μου» και άλλα τέτοια … χαριτωμένα.

Αλλά και η κακή εξυπηρέτηση των πολιτών & πελατών από δημοσίους ή ιδιωτικούς υπαλλήλους, η επιθετική οδήγηση στο δρόμο, ο μη σεβασμός της σειράς προτεραιότητας, η ηχορύπανση, τα φασκελώματα, οι «τσαμπουκάδες», τα απανταχού «μπενιλίκια» κ.α. είναι κάποιες από τις εκνευριστικά αγενείς όψεις της άξεστης ελληνικής συμπεριφοράς, που προδίδουν παρακμή και εκφυλισμό στις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις.

Παλαιότερα, τουλάχιστον κρατούσαν κάποια προσχήματα. Φαινόταν, οι άνθρωποι εξωτερικά, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι και εσωτερικά. Το γνωστό savoir vivre, με τις τυπικές συστάσεις, την υπομονή στον διάλογο με τα «χαίρετε», «pardon», «ευχαριστώ», «παρακαλώ», την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, την ιπποτική συμπεριφορά προς τις γυναίκες, την ήρεμη οδήγηση, την ακρίβεια στα ραντεβού, την τήρηση των όρων κοινής ησυ­χίας, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τα καλωσορίσματα, τα κατευόδια τις μικρές επισημότητες και τα νοσταλγικά, ανώδυνα - ίσως και υποκριτικά - εθιμικά πρωτόκολλα.

Προφανώς, τα παραπάνω δεν είναι ούτε απόλυτα, ούτε γενικός κανόνας. Ακόμη και η αγένεια από μόνη της, θεωρητικά, μπορεί να μην είναι … τόσο κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις αντιπαραθέσεις, τις προσβολές και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις του ΕΓΩ. Ούτε κανείς ισχυρίζεται ότι παλιά οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». Διαχρονικά, οι μεγαλύτεροι πάντα ηθικολογούσαν και επιτιμούσαν τους νεώτερους. Απλά παλιότερα ο κόσμος, αν και ψιλοαναλφάβητος & καταπιεσμένος, σεβόταν περισσότερο τους μεγαλύτερους, τους αδύναμους και εκείνους που ήξεραν κάτι παραπάνω. Σήμερα όμως, έχει εξαφανιστεί κάθε προσπάθεια καλής συμπεριφοράς και κυρίως αποβολής του μικροβίου του ατομισμού. Εξέλιξη δεν σημαίνει, υποχρεωτικά, βελτίωση.

Η ευγένεια, τελικά, είναι μεγάλο κεφάλαιο, γιατί καθρεφτίζει μια προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Είναι δείκτης πολιτισμού και πνευματικής καλλιέργειας, δεν κάνει διακρίσεις, δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά για να διατηρηθεί θέλει προσπάθεια. Αναβαθμίζει αισθητικά την επικοινωνία κρύβοντας ακόμη και την πραγματική αδιαφορία.  Δεν κοστίζει, αλλά και δεν πωλείται στο παζάρι. Υποβάλλει, εμπνέει, σκλαβώνει και κατορθώνει, ότι δεν πετυχαίνει η αγένεια. «Ανοίγει βράχους»!

Είναι αλήθεια, ότι η αγένεια «κλείνει πόρτες» και ενοχλεί πολύ κόσμο. Οι ειδικοί προτείνουν ως αντίδοτο τη σωστή παιδεία, την καλλιέργεια και την προσωπική ανάπτυξη, ώστε να γίνουμε  πρόσωπα, με εκλεκτή υπόσταση και σεβασμό στους συνανθρώπους μας. Μέχρι τότε όμως - για να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο εύκολη - μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε πιο σοβαρά κάποιες κουβέντες και συμπεριφορές, μπας και γίνουμε λίγο πιο …  «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι θλίψεις μας είναι ίδιες» … όπως θα έλεγε κι ο J. Swift.