ΤΑ ΦΥΣΤΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΜΟΥΣ

Κανείς δεν αλλάζει, εύκολα και γρήγορα, τον τρόπο που ζούσε για πολλά χρόνια. Δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς και να παρατήσεις κάτι που έχεις, να ξεβολευτείς, με την ελπίδα ότι θα έχεις κάτι πιο μεγάλο, αργότερα. Είναι αλήθεια ότι παγιδευόμαστε, περίπου όπως οι πίθηκοι από τους κυνηγούς στην Ινδία:

Οι κυνηγοί, όταν θέλουν να πιάσουν ένα πίθηκο ζωντανό, στήνουν παγίδες. Δένουν σε ένα δέντρο ένα μπουκάλι, που περιέχει μία μπανάνα, ή φιστίκια, ή ένα φανταχτερό στολίδι. Το μπουκάλι έχει τόσο φαρδύ λαιμό, ώστε να χωράει το χέρι του πίθηκου. Ο πίθηκος πλησιάζει, περνά το χέρι του μέσα στο μπουκάλι κι αρπάζει το δόλωμα. Η παλάμη του ελεύθερη χωράει να περάσει από το άνοιγμα, όμως η σφιγμένη του γροθιά γύρω από το αντικείμενο του πόθου του δεν περνά από το στόμιο, όσο και να προσπαθήσει. Σε λίγο καταφθάνει ο κυνηγός και συλλαμβάνει, εύκολα τον πίθηκο, που δεν έχει την εξυπνάδα να εγκαταλείψει τη μπανάνα, τα φιστίκια ή το στολίδι, για να κερδίσει την ελευθερία του.

Πολύ συχνά «κολλάμε» και εμείς σαν τον πίθηκο. Γαντζωνόμαστε σε κάτι, που βαθμιαία αρχίζει να μας ταλαιπωρεί και μας κάνει να υποφέρουμε. Φοβόμαστε, όμως να το εγκαταλείψουμε, πιστεύοντας πως η δύναμη μας βρίσκεται σε κάποια πράγματα, ή σε κάποιες διαμορφωμένες καταστάσεις ή και σε κάποια πρόσωπα. Αυτά που ασκούν μια «περίεργη» δύναμη πάνω μας. Είναι η ίδια δύναμη, που ασκούν τα φιστίκια, τα στολίδια ή οι μπανάνες, πάνω στον πίθηκο: Η δύναμη της επιθυμίας ή/και της εξάρτησης.

Έχουμε λοιπόν πολλές «μπανάνες, φιστίκια και στολίδια» στη ζωή μας που μας παγιδεύουν και μας κάνουν να νιώθουμε δυστυχισμένοι, ανασφαλείς και τελικά ... ψιλο-άρρωστοι. Οι περισσότεροι από μας υπερεκτιμούμε την αξία αυτών που τυχαίνει να  έχουμε και που πρέπει να εγκαταλείψουμε, υποτιμώντας την αξία αυτών που θα μπορούσαμε να έχουμε. Δεν μπορούμε, όμως, να κάνουμε αυτό το ρημαδο-βήμα της ελευθερίας, γιατί έχουμε καθηλωθεί. Δεν γίνεται να πετύχουμε, αν δεν ξεκινήσουμε και μάλιστα αποφασιστικά. Όπως, όταν μαθαίναμε, κάποτε, ποδήλατο. Στην αρχή πέφταμε. Η επιθυμία μας, όμως, να μάθουμε ήταν μεγαλύτερη και υπερίσχυε του φόβου της αποτυχίας.

Ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο, ότι το σύνολο του πολιτικού φάσματος – θεωρητικά – συμφωνεί με την ανάγκη μεταρρύθμισης του συστήματος, που μας οδήγησε στο όριο της χρεοκοπίας. Όταν πλησιάζει όμως η ώρα των αποφάσεων, παρά το γεγονός ότι όλοι συμφωνούν, με την αλλαγή του αποτυχημένου αναπτυξιακού μοντέλου, δύσκολα αποδέχονται να αλλάξει στην πράξη η πατερναλιστική παρέμβαση της πολιτικής, που προστατεύει τις παλιές σχέσεις εξουσίας και τις υφιστάμενες ισορροπίες συμφερόντων.

Η κρίση, με τη βοήθεια των «φιλεύσπλαχνων» δανειστών μας και της «τρισκατάρατης» τρόικας, μας έκανε τη «χάρη» και μας στέρησε πολλά «φιστίκια, μπανάνες, και στολίδια». Έχουμε, όμως, την ευκαιρία  να (ξανα)ανακαλύψουμε την ελευθερία και την ευτυχία, χωρίς πολλά από αυτά. Οι διαπιστώσεις και οι θρήνοι για αξίες που χάσαμε και αρχές που δεν τηρήσαμε, δεν έχουν νόημα πια. Το πραγματικό αντίδοτο, η πραγματική θεραπεία της κρίσης είναι η προσωπική & η συλλογική μας ΑΛΛΑΓΗ. Πρωτίστως, η αλλαγή συμπεριφορών και νοοτροπίας, σε κάθε επίπεδο. Με γνώση, σαν καλοί μαθητές του καθένα και οπαδοί … κανενός. Με πρακτικά, ρεαλιστικά, καλοσχεδιασμένα, συγκεκριμένα βήματα και όχι ευχές. Ούτε συνθήματα. Μόνο πράξεις. Γιατί και η ίδια η ζωή, τελικά, δεν είναι  … «άθλημα» για θεατές.