ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΣΕΓΓΟΝΟ

Αγαπημένο μου δισεγγονάκι, σου γράφω από μια εποχή που για σένα είναι πολύ μακρινή. Ναι, τότε που τα κάναμε όλα … ρόιδο. Τότε που το κράτος ήταν για πολλά χρόνια κομματικό-πελατειακό και ανθούσε η διαφθορά και η διαπλοκή. Τότε που συντελέστηκε η οικονομική γενοκτονία της Ελλάδας, παρότι το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, ήταν από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη.

Τότε, που μόλις αντελήφθησαν τα ελλείμματα  μας οι «γύπες» των αγορών, μας στέρησαν κάθε δανεισμό διευκολύνοντας τόσο την επέλαση του «φιλεύσπλαχνου» ΔΝΤ, που αναζητούσε νέες ευκαιρίες κερδοφορίας στην Ευρώπη, όσο και τα ηγεμονικά σχέδια της «αλληλέγγυας» Γερμανίας, που παράλληλα παραδειγμάτισε τους εταίρους και διέσωσε τις τράπεζές της. Καλά θυμάσαι, είναι η ίδια χώρα, που δύο φορές αιματοκύλησε την ανθρωπότητα στον 20ο αιώνα.

Τότε, που υποχρεωθήκαμε να κουρέψουμε «γουλί» το δημόσιο χρέος, το μεγαλύτερο τμήμα του οποίου ήταν δικό μας, οδηγώντας τον τραπεζικό κλάδο & τα ασφαλιστικά ταμεία σε αδιέξοδο. Ρισκάροντας, ακόμη και την εθνική μας κυριαρχία, αφού τα δάνεια μετατράπηκαν σε ενυπόθηκα, υπαγόμενα στο αγγλικό δίκαιο.

Τότε, που βρισκόμασταν κυριολεκτικά στο έλεος των δανειστών μας, βιώνοντας λόγω των μνημονίων, μια δολοφονική ύφεση, η οποία προκάλεσε την περιοδική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, μία ανεργία άνευ προηγουμένου, τη λεηλασία του ιδιωτικού τομέα μέσω των υπερβολικών φόρων και χαρατσιών,  την ακύρωση των εργασιακών κατακτήσεων, την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εγκληματικότητα, τις χιλιάδες αυτοκτονίες, την άνοδο των νεοναζιστών κ.λ.π.

Τότε, που φτάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο και η «καλημέρα» να έχει καταντήσει ευσεβής πόθος. Να μην ξέρουμε που πηγαίνουμε και τι μας περιμένει. Να μην προλαβαίνουμε, καλά – καλά, να αφομοιώνουμε αυτά που συνέβαιναν. Δεν βγάζαμε άκρη. Είχαμε «λαλήσει»! Δεν ανεχόμασταν ο ένας … τον άλλο! Κάποιοι δαιμονοποιούσαν το ευρώ, κάποιοι την επιχειρηματικότητα και κάποιοι τους δημοσίους υπαλλήλους. Άσε, που κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι παίζεται ένα μεγάλο παρασκηνιακό παιγνίδι πίσω από την πλάτη μας, ή ότι μας ψεκάζουν. Για τα τηλεοπτικά κανάλια δεν γράφω τίποτα. Ντρέπομαι. Όσο για τη δική μας καθημερινότητα στο σπίτι, μόνο ένα θα σου πω. Κάθε τέλους του μήνα αλληλοπροτεινόμασταν με την προγιαγιά σου για το … Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας.

Αγαπημένο μου παιδί του 22ου αιώνα. Δεν μου αρέσει ούτε να απολογούμαι, ούτε να διαμαρτύρομαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι φταίξαμε κι εμείς οι απλοί πολίτες. Φταίξαμε, γιατί χάσαμε τις αρχές και τις αξίες μας. Φταίξαμε, γιατί μικρύναμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ κάνοντας τον ατομιστή, καταναλωτή & λαμόγιο. Φταίξαμε, γιατί ανταλλάξαμε τη γνώση και τη δημιουργία με βολέματα. Φταίξαμε, γιατί ανταλλάξαμε το μέλλον των παιδιών μας με ένα δανεικό αύριο. Σωστά κατάλαβες. Το μέλλον της γιαγιάς σου που τότε σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο και του παππού σου που πήγαινε στο Λύκειο.

Τώρα θα σου πω και το πλέον απίστευτο κι όμως αληθινό ρεζιλίκι μας. Ακόμη και μετά από 6 χρόνια ανατροφοδοτούμενη ύφεση, τον Οκτώβρη του 2013, δεν έχουμε καν ένα ολοκληρωμένο ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο, που να ξεπερνά τα όρια και τις λογικές του μνημονίου. Ούτε για μακροχρόνιες, ούτε για άμεσες πολιτικές σε επείγοντα προβλήματα. Μη γελάς καθόλου. Δεν υπερβάλλω. Είναι αλήθεια, ότι περιμέναμε ανάπτυξη, ενώ:

Αποθαρρύνονταν οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες! Η φοροδιαφυγή & η φοροκλοπή ήταν στην ημερήσια διάταξη, καθώς η δημιουργία ενός σοβαρού, απλού και σταθερού φορολογικού συστήματος αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός! Δεν αγγίζαμε, επί της ουσίας, ούτε τα οργανωμένα συμφέροντα, ούτε την αποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα. Χωρίς εθνικό χωροταξικό σχέδιο, όπως όλος ο πολιτισμένος κόσμος! Η εκπαίδευση «νομίζαμε» ότι αναμορφώνεται! Η γραφειοκρατία, η πολυνομία, η ατιμωρησία, η επιλεκτική και καθυστερημένη εφαρμογή των νόμων, συντηρούσαν συστηματικά τη διαφθορά! Από ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και προοπτικές για τη χώρα; Μόνο «μνημονιακές»! Από εμβληματικές φράσεις & συνθήματα; Ένα κάρο παπαριές, όπως «λεφτά υπάρχουν», «μαζί τα φάγαμε», «επαναδιαπραγμάτευση», «απαγκίστρωση», «success story» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ποια … ανταγωνιστικότητα;

Και τα χειρότερα. Οι πολιτικοί μας νοιάζονταν περισσότερο για τις επόμενες εκλογές, παρά για τις επόμενες γενιές! Ούτε λόγος για μια γενικότερη εθνική, πολιτική συναίνεση-συνεννόηση για την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, όπως του πολιτισμού, του τουρισμού, της ναυτιλίας, της ενέργειας από ΑΠΕ, της ποιότητας του κλίματος & του περιβάλλοντος, της εξαιρετικής αισθητικής του φυσικού τοπίου, του ορυκτού και υποθαλάσσιου πλούτου, της αγροτοδιατροφικής παραγωγής κ.λ.π. Και από την άλλη πλευρά, μια μεγάλη μερίδα πολιτών περίμενε να δει προς τα πού θα γείρει η εκλογική πλάστιγγα, για να πάει «φρόνιμα και ταχτικά … με εκείνον που νικά!», που λέει κι ο Βάρναλης.

Αγαπημένο μου δισεγγονάκι, δεν ξέρω ποια πανέξυπνη ηλεκτρονική συσκευή «φοράς» στα μάτια σου, ή στα αφτιά σου, ή στα χέρια σου για να διαβάσεις αυτό το «καναγκαιρίσιο» γράμμα. Ούτε ξέρω, ποια προχωρημένη εφαρμογή λογισμικού χρησιμοποιείς για την εξόρυξη, τόσο παλιών δεδομένων. Πιθανολογώ όμως, ότι σε κουράζει η δυσάρεστη ιστορία των αρχών του 21^ου αιώνα, με το τεράστιο πλήθος των πηγών της, γι’ αυτό ολοκληρώνω.

Ολοκληρώνω, με την υπόμνηση - παρακαταθήκη σε σένα και στη γενιά σου, ότι δύο βασικές προϋποθέσεις υπάρχουν για να μην ξαναβιώσει η χώρα μας την εφιαλτική οικονομική και κοινωνική δική μας πραγματικότητα :

• Να θάψετε, όσο πιο βαθειά γίνεται, τα προαιώνια κουσούρια μας. Δηλαδή, τον ατομικισμό με την απουσία αλληλεγγύης και συνεργασίας, τη μετάπτωση της ευφυΐας σε τυχοδιωκτισμό και την περιφρόνηση για το κοινό συμφέρον.
• Να αξιοποιήσετε με σεμνότητα & αγάπη για τον τόπο, τα επίσης προαιώνια, χαρίσματα μας, όπως το ελληνικό φιλότιμο στη συμπεριφορά, το εμπορικό μας δαιμόνιο και την έμφυτη – λόγω κλίματος & πολιτισμού – ευστροφία μας, προς όφελος όλων!

Μαζί με τη ΣΥΓΓΝΩΜΗ, το ΣΕΒΑΣΜΟ & την ΑΓΑΠΗ μου

Ο προπάππος σου

Υ.Γ. Προσοχή, σε κάποια πράγματα, που είναι πάντα περισσότερα από όσο νομίζουμε: τα χρόνια μας, τα χρέη μας, τα σφάλματά μας και οι εχθροί μας.