ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ & ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ

Μια Κυριακή του Μάρτη, νωρίς το πρωί. Μισο-ξύπνιος, με μαύρα γυαλιά κατεβαίνω βιαστικά, να πάρω το αυτοκίνητο, για να πάω τη μάνα μου στην εκκλησία. Πίσω από τον κάδο απορριμμάτων, ένοιωθα να με κοιτάζουν έντονα, αλλά φοβισμένα, δύο βασανισμένα μάτια. Μάτια γνωστά, αλεπουδίσια, ενός παλιού γείτονα, που … αξιολογούσαν κάτι ρούχα ανάμεσα στα σκουπίδια. Κοιταχτήκαμε αμήχανα. Τον καλημέρισα, αιφνιδιασμένος τόσο από την απρόσμενη συνάντηση, όσο και από το καταβεβλημένο, αξύριστο πρόσωπο του. Πριν προλάβω να κάνω δύο μέτρα, με πρόλαβε η φωνή του, που ανταπέδωσε καθυστερημένα την καλημέρα με παράφωνη λαλιά. Με γνώρισε, ο ... «άτιμος», μετά από πολλά χρόνια και μάλλον αισθάνθηκε άσχημα! Όπως και εγώ, άλλωστε.

Είναι γνωστό πια σε όλους, ότι κάποιοι συμπολίτες μας δεν βιώνουν μια απλή κρίση, αλλά την απόλυτη καταστροφή. Μια απλή οικονομική κρίση είναι παροδική, με αναστρέψιμα αποτελέσματά. Η οικονομική καταστροφή όμως, αφήνει πίσω της ερείπια, μη αναστρέψιμα. Πρόκειται κυρίως για εργαζόμενους ή εργοδότες του ιδιωτικού τομέα, με στεγαστικά η/και επιχειρηματικά ανοίγματα, που βρέθηκαν ξαφνικά άνεργοι και υπερχρεωμένοι. Οικογένειες ολόκληρες χωρίς, περιουσία και δουλειά! Χωρίς κοινωνική ασφάλιση! Κανονικό άδειασμα ζωής!

Ας είμαστε, τουλάχιστον μεταξύ μας, ειλικρινείς. Άλλο υπερφορολόγηση, μείωση κύκλου εργασιών ή μισθών και άλλο μακροχρόνια ανεργία. Ανεργία, που εξαντλεί και το τελευταίο ίχνος οικονομικού λίπους και περιθωριοποιεί σχεδόν μια ολόκληρη γενιά. Όχι, δεν αναφέρομαι στους νέους, που θα καθυστερήσουν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, αλλά στους ανθρώπους άνω των 45, που δεν μπορούν να ξενιτευτούν και κινδυνεύουν να μείνουν για πάντα εκτός αγοράς. Με ένα «σκασμό» ανελέητες υποχρεώσεις. Ένας ιδιότυπος ηλικιακός ρατσισμός, με δραματικές συνέπειες για τους  ίδιους, τις οικογένειές τους, αλλά και για την αιμορραγούσα οικονομία μας.

Δυστυχώς, κόντρα σ' αυτούς τους πονεμένους, οι βολεμένοι επαναστάτες σήμερα, όχι μόνο δεν είναι το ίδιο αλληλέγγυοι, όπως στα πρώτα χρόνια της κρίσης, αλλά έχουν αγριέψει κιόλας. Μην τυχόν κινδυνεύσουν να ξεβολευτούν. Μην τυχόν αλλάξει το παραμικρό στην κοινωνική τους νιρβάνα ή στο υφιστάμενο status quo.

Ήδη, στους τελευταίους μήνες, παρατηρούμε πολλούς βολεμένους να βροντοφωνάζουν με τα ακριβά τους «γούστα», ότι «λεφτά υπάρχουν». Λεφτά πολλά, για κατανάλωση, όπως αποκαλυπτικά επιδεικνύονται και στα social media. Ταξίδια, χλιδάτα, ψώνια, «γκουρμεδιές», εκδρομές κ.α. Άσε τα σπίτια και τα αυτοκίνητα. Η ψαλίδα έχει ανοίξει, απότομα, για τα καλά. Με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (2013), η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό δείκτη κατανομής εισοδήματος (S80/S20), κατέχει τη 2η χειρότερη θέση στην «οικονομική ανισότητα», μετά την πρωταθλήτρια Ισπανία. Πλέον, οι διαφορές είναι τραγικά έντονες, αφού ακόμη και οι «κουτσοβολεμένοι», δέχονται τις μομφές αυτών που είναι εκτός αγοράς εργασίας. Κοινωνικός αυτοματισμός - κανιβαλισμός; Αυτή η κρίση μας κρίνει όλους!

Προερχόμαστε από χρόνια άπληστα, στα οποία η έλλειψη παιδείας ήταν ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα. Χρόνια παρακμής, πνευματικής οκνηρίας και ηθικού ελλείμματος, που ο Έλληνας δεν έβαζε τίποτα μπροστά στην κονόμα του, στην κα­λοπέραση του, στο βόλεμα του. Χρόνια με διάχυτο κυνισμό, που τα σκάν­δαλα αντιμετωπίζονταν με απάθεια και οι κομπίνες θεωρούνταν εξυπνάδες-μαγκιές, που συγχωρούνταν και ξεχνιόταν ακόμη και από τη ... δικαιοσύνη. Αλλά και χρόνια στα οποία μάθαμε & εμπεδώσαμε καλά, ότι η αληθινή χαρά δεν είναι αυτόφωτη, αλλά ετερόφωτη. Για όλους.

Επειδή η πολυεπίπεδη κρίση πολλαπλασιάζει - δεν προσθέτει - τη σύγχυση, η παιδεία γίνεται πιο ταξική και από τα χρόνια του ’50, και κανείς ξένος δεν πρόκειται να μας σώσει, η μόνη μας ελπίδα είναι ένα ολοκληρωμένο, εθνικό σχέδιο πνευματικής, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Όχι αποσπασματικά μνημονιακά μέτρα. Ένα βιώσιμο, ανταγωνιστικό σχέδιο, βασισμένο σε αληθινές αξίες, που να ξεπερνά τα όρια και τις λογικές του μνημονίου και να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή & την αλληλεγγύη. Ένα ρεαλιστικό, πανεθνικό σχέδιο - προσκλητήριο, χωρίς μεγάλες κουβέντες, με φρέσκες ιδέες, υπερβάσεις, αρετή και τόλμη. Ένα μακρόπνοο, σχέδιο με τη συμφωνία και τη συμμετοχή όλων. Παραμερίζοντας ατομικές φιλοδοξίες, κομματικές ιδιοτέλειες και εκλογικές σκοπιμότητες. Άμεσα όμως, εδώ και τώρα!

Οι υποσχέσεις και οι ευχές ήταν βάλσαμο όσο ήμασταν μικρά παιδιά. Τώρα χρειαζόμαστε λύσεις. Κατεπειγόντως! Διαφορετικά, οι ζοφερές εικόνες ντροπής, με τα φαντάσματα και τις χαμένες αξιοπρέπειες, δίπλα στους κάδους των απορριμμάτων, θα συνεχίζονται ... δίχως τελειωμό.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ να ΄χουμε ... κυριολεκτικά και μεταφορικά !