Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν
ήμουν συνέχεια με μια… πένα στο χέρι. Ούτε άκουσα ποτέ καμιά «περίεργη» φωνή να
με καλεί να γράψω κάτι. Άρχισα να γράφω εδώ μέσα για το κέφι μου, για την πλάκα
μου και για τα φιλαράκια που γουστάρουν να μη χαραμίζονται οι λέξεις. Έτσι απλά, οικεία, με το μεράκι του
ερασιτέχνη και προπάντων αβίαστα, ελεύθερα, σαν να μην πρόκειται να με διαβάσει
κανείς. Όχι όμως… ασύδοτα. Όποτε μου 'ρχεται και μπορώ. Εξάλλου, ούτε
επαγγελματίας συγγραφέας είμαι κι ούτε αποσκοπώ να γίνω.
Σε
δύσκολες εποχές, λένε οι ειδικοί, ότι το σίγουρο αντίδοτο –μετά την αγάπη– είναι
η δημιουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο πως ολοένα και συχνότερα, άλλοι κρατάνε πινέλα
και παλέτες, άλλοι κιθάρες και βιολιά, άλλοι κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, άλλοι
ξεκοκαλίζουν βιβλία και … τσελεμεντέδες, άλλοι γυμνάζονται με τις ώρες και κάποιοι άλλοι γράφουν & σβήνουν, με ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Με μολύβια ή και με κάθε λογής υπολογιστές, κινητά κ.λ.π.. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ, πριν
από κάνα δυο χρόνια, να περνάω δειλά – δειλά κάποιες σκέψεις μέσα από το
πληκτρολόγιο. Όχι από βαρεμάρα, αλλά μπας και γίνουν τα πράγματα λίγο πιο… ανεκτά. Σε άλλες, πιο χλιδάτες
εποχές, δύσκολα θα… στρωνόμουνα να συμβάλλω στον ... πλουραλισμό της
δημόσιας έκφρασης.
Μπορεί
ένα γραπτό κείμενο να μην έχει τη ζωντάνια, τη ζεστασιά και τον αυθορμητισμό της
προφορικής επικοινωνίας, είναι όμως τις περισσότερες φορές πιο επιμελημένο, πιο ακριβές
νοηματικά και - εφόσον αξίζει - παραμένει ... αθάνατο. Κάποιες
φορές, μάλιστα, μπορεί να είναι και κοινωνικά χρήσιμο, όταν αποτυπώνει με
ειλικρίνεια, χωρίς σκοπιμότητες και υστεροβουλίες, καταστάσεις που μας ταλανίζουν, ή
όμορφα συναισθήματα που τόσο μας λείπουν σήμερα.
Σήμερα, που οι αποστάσεις δεν αντιστέκονται πια στα bytes και το facebook κατανίκησε τα προσωπικά blogs, δεν θεωρώ ότι συνιστά, απαραίτητα, αρρωστημένο ναρκισσισμό το να διατηρείς δική σου ιστοσελίδα. Απεναντίας το blogging σε υποχρεώνει, συχνά, να κοιτάζεις
μέσα σου λίγο πιο βαθιά και να μην κρατάς καημούς & ελπίδες μόνο για σένα. Σε
υποχρεώνει να εκθέτεις & να εκτίθεσαι στα «μανταλάκια» του ψηφιακού μαχαλά, αραδιάζοντας σκόρπιες, διάσπαρτες λέξεις, που ενισχύονται από την αλήθεια των προσωπικών βιωμάτων. Ειπωμένες και για
λογαριασμό όσων δεν μπορούν να μιλήσουν, και όσων έχουν ... καταπιεί τα πληκτρολόγια. Καθαρός ... εγωισμός; ... Ίσως... Ωστόσο και «το να μη μιλάει κανείς
ποτέ για τον εαυτό του είναι μια πολύ εκλεπτυσμένη μορφή υποκρισίας», όπως θα 'λεγε κι ο Νίτσε.
Κάποιες... φωναχτές σκέψεις, εδώ μέσα, μπορεί να αρέσουν. Ενδεχομένως, όμως, να απογοητεύω όσους με γνωρίζουν από κοντά και βλέπουν λιγότερα «πράγματα» από αυτά που αισθάνθηκαν, όταν παρακολουθούσαν διαδικτυακά τις... κρίσιμες αψιμαχίες των λέξεων. Τα 'χει αυτά το... ιστολογείν. Όπως τα 'χει και κάθε άλλος εξατομικευμένος τρόπος δημόσιας έκφρασης, που είναι απελευθερωμένος από τη φυσική παρουσία συνομιλητών, το χώρο του καθενός και κυρίως το χρόνο. Τον πανδαμάτορα τελικό κριτή κάθε αξίας ή... απαξίας.
Υ.Γ. Θερινό ηλιοστάσιο σήμερα. Η μέρα που σηματοδοτεί, επίσημα, την έναρξη του καλοκαιριού και... πιάνουν οι ευχές. ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ να 'χουμε και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους απανταχού πατεράδες!
Καλή συνέχεια! δημιουργική!! ...και καλό κουράγιο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή