Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ... ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Η κοινή λογική και η εντιμότητα, ένθεν κακείθεν, έχει χαθεί προ πολλού. Εμείς, μετά από δεκαετίες απίστευτης κακοδιαχείρισης, αφού δανειστήκαμε «ως τα αυτιά» και περισώσαμε, μεταξύ άλλων τις γερμανικές & τις γαλλικές τράπεζες, χάσαμε μεγάλο μέρος από τη βολή μας και πάμε… «περήφανα» από πρόωρες σε πρόωρες εκλογές. Οι «άλλοι», οι «αλληλέγγυοι», ξεδιάντροπα & εκβιαστικά, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, μας επιβάλουν ολοένα και πιο άγρια μέτρα λιτότητας για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, που και οι ίδιοι προκάλεσαν σε κάποιο βαθμό.

Την υστάτη ώρα, εν μέσω πρωτοφανούς κρίσης, με κλειστές τράπεζες, χρεοκοπημένοι και διχασμένοι καλούμαστε, κατεπειγόντως, να αποφασίσουμε στα γκαβά, αλλά... υπεύθυνα, αν προτιμούμε τη Σκύλλα ή τη Χάρυβδη, που εν τω μεταξύ οι «άλλοι» έσπευσαν να τις μαζέψουν. Χωρίς να γνωρίζουμε τι μας… ξημερώνει την επόμενη μέρα. Χωρίς εθνικό όραμα, ομοψυχία και σχέδιο. Χωρίς εθνική - υπερκομματική ομάδα διαπραγμάτευσης, χωρίς ξεκάθαρους στόχους και υπευθυνότητες, χωρίς συμμάχους, χωρίς…  χωρίς…   χωρίς …

Μπορούμε άραγε, απαντώντας με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ στο μάλλον τεχνητό, έωλο, ψευδεπίγραφο και παραπειστικό δίλημμα να αποτρέψουμε ή να περιορίσουμε τις εφιαλτικές εξελίξεις στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας; Χλωμό το... κόβω! Ο καθένας, βέβαια, ερμηνεύει και επιχειρηματολογεί υπέρ του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ κατά το δοκούν. Όχι υποχρεωτικά για το κοινό καλό. Συχνά, μάλιστα, ανακατεύοντας το θυμικό της παρόρμησης με τη λογική της γνώσης.

Κοντός ψαλμός αλληλούια. Από βδομάδα, που θα καταλαγιάσουν λιγάκι τα περίσσια πάθη, θα… δείξει πόσο βέλτιστον είναι το μη χείρον, της πλειοψηφίας των… οστράκων. Αρκεί να μιλιόμαστε…

Η ελπίδα, άλλωστε, πεθαίνει... προτελευταία. Τελευταίοι πεθαίνουμε εμείς...