Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν στην κατάμεστη Αίθουσα Τέχνης η Έλλη Πασπαλά, υπό την καθοδήγηση του David Lynch, μας καθήλωσε μ' αυτό το τραγούδι! Το… έψαξα λιγάκι και διαπίστωσα ότι πρόκειται για το soundtrack μιας ταινίας του 1973 με τίτλο «Film d’ amore e’ d’ anarchia» (ιστορία του έρωτα και της αναρχίας) της Lina Wertmüller.
Μια χήρα από το Abruzzo κλαίει για αυτόν που έχασε στη θάλασσα, κλαίει για την ίδια, κλαίει για το παιδί της, που θα το θερίσει η πείνα. Ουρλιάζει! Αρνείται το τετελεσμένο, το μη αναστρέψιμο. Δεν αποδέχεται το πώς διαμορφώνεται η ζωή της. Αρνείται το… αύριο.
Οι στίχοι είναι γραμμένοι από άγνωστο στιχουργό τον 17ο αιώνα σε μία τοπική διάλεκτο της νότιας Ιταλίας, κάτι ανάμεσα σε Ναπολιτάνικα και Γενοβέζικα, γι αυτό και είναι δύσκολη η μετάφραση του τραγουδιού, ακόμη και από Ιταλούς, στις μέρες μας.
Ακούγεται καλύτερα… χύμα στο πάτωμα, λιώμα, σε… αποσύνθεση στο αρχικό βιολογικό μας πάζλ.
ΘΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ
Βαλτοτόπια
και μαύρη θάλασσα
εσύ είσαι
πεθαμένος κι εγώ τι θ' απογίνω
σαν κουρέλια
οι πλεξίδες μου
πέφτουν στο
πρόσωπό μου
τα
βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια
κι η μαύρη,
μαύρη θάλασσα
κι εγώ να
σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ
να χαθώ.
Είμαι μια ψυχή
χαμένη
ο άνθρωπός μας
μ' άφησε για πάντα
το σκυλί πια
δεν γαυγίζει
τα
παραθύρια κλείσαν
τα
βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια
κι μαύρη,
μαύρη θάλασσα
κι εγώ να
σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ
να χαθώ.
Είχα κάποτε ένα
καλυβάκι
τώρα είμαι μόνη
κι έρημη
δίχως σπίτι
και κρεβάτι
δίχως ψωμί
και συντροφιά
τα
βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια
κι μαύρη,
μαύρη θάλασσα
κι εγώ να
σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ
να χαθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου