ΕΡΙΣ … ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ …

Ο ασυμβίβαστος στοχαστής μας Νίκος Καζαντζάκης

« … Μιὰ μέρα ὁ Ἀλλάχ βρέθηκε μπόσικος, ἔπιασε φωτιὰ καὶ κοπριὰ κι ἔπλασε τὸ Ρωμιό· μὰ εὐτύς, ὡς τὸν εἶδε, τὸ μετάνιωσε· εἶχε ἕνα μάτι, ὁ ἀφιλότιμος, ποὺ τρυποῦσε ἀτσάλι. “Τί νὰ γίνει τώρα, μουρμούρισε ὁ Ἀλλάχ, τὴν ἔπαθα· ἂς πιάσω νὰ κάμω τώρα τὸν Τοῦρκο, νὰ σφάξει τὸ Ρωμιό, νὰ βρεῖ ὁ κόσμος τὴν ἡσυχία του.” Ἔπιασε τὸ λοιπὸν μέλι καὶ μπαρούτι, τὰ μάλαξε καλὰ καλά, ἔφτιασε τὸν Τοῦρκο. Κι εὐτύς, χωρὶς νὰ χασομεράει, βάνει σ’ ἕνα ταψὶ τὸν Τοῦρκο καὶ τὸ Ρωμιὸ νὰ παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ἀπὸ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ, κανένας δὲν ἔριχνε κάτω τὸν ἄλλο· μὰ εὐτύς, ὡς σκοτείνιασε, βάνει ὁ ἄτιμος ὁ Ρωμιὸς τρικλοποδιά, κάτω ὁ Τοῦρκος! “Ὁ διάολος νὰ μὲ πάρει”, μουρμούρισε ὁ Ἀλλάχ, “τὴν ἔπαθα πάλι· τοῦτοι οἱ Ρωμιοὶ θὰ φᾶνε τὸν κόσμο, πᾶνε οἱ κόποι μου χαμένοι ... Τί νὰ κάμω;” Ὁληνύχτα δὲν ἔκλεισε μάτι ὁ κακομοίρης· μὰ τὸ πρωί, πετάχτηκε ἀπάνω καὶ χτύπησε τὶς χεροῦκλες του: “Βρῆκα! βρῆκα!” φώναξε· ἔπιασε πάλι φωτιὰ καὶ κοπριά, κι ἔφτιασε ἕναν ἄλλο Ρωμιό, καὶ τοὺς ἔβαλε στὸ ταψὶ νὰ παλέψουν. Ἄρχισε τὸ πάλεμα· τρικλοποδιὰ ὁ ἕνας, τρικλοποδιὰ κι ὁ ἄλλος· μπηχτὲς ὁ ἕνας, μπηχτὲς κι ὁ ἄλλος· μπαμπεσιὰ ὁ ἕνας, μπαμπεσιὰ κι ὁ ἄλλος ... Πάλευαν, πάλευαν, ἔπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν ... Κι ἀκόμα παλεύουν! Κι ἔτσι ὁ κόσμος … βρῆκε τὴν ἡσυχία του …!» (Από το έργο του Ν. Καζαντζάκη: «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»).

 Tῇ καλλίστῃ ...

Μ’ αυτήν την τουρκικής εμπνεύσεως παραστατικότατη ιστορία, που θυμίζει … ανέκδοτο ασυνεννοησίας, περιγράφει μαεστρικά ο μεγάλος μπαρμπα-Νίκος την εθνική μας διχοστασία. Τη θυμοβόρο έριδα, τη δολερή διχόνοια, όπως την αποκαλούσαν και οι ποιητάδες μας στην … απελπισία τους. Την προαιώνια πληγή και ανεξήγητη κατάρα της φυλής μας, που σαν σκιά μας παρακολουθεί απορημένη να βγάζουμε μόνοι τα ματάκια μας και να μαυρίζουμε την ψυχή μας. Ναι, εκείνο το καλοταϊσμένο μας σαράκι, γέννημα-θρέμμα της εγωπάθειας, της ζηλοφθονίας, της μισαλλοδοξίας, που διατρέχει την ιστορία μας και μας κατατρώει από την εποχή της διεκδίκησης του αναθεματισμένου χρυσού «Μήλου της Έριδος». Από τον καταστροφικό Τρωικό πόλεμο, τους εξοντωτικούς Πελοποννησιακούς πολέμους, τις ολέθριες συγκρούσεις των επιγόνων του Μ. Αλέξανδρου, την άλωση της Πόλης, τις αδελφοκτονίες μεταξύ οπλαρχηγών & καλαμαράδων το 1823, την τρομακτική συμφορά της Μικρασιατικής καταστροφής, τον εμφύλιο σπαραγμό μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι τη στρατιωτική χούντα, που κατέρρευσε με την Κυπριακή τραγωδία. Και πάει λέγοντας …

Σκηνές απείρου κάλλους
στα ευκολοδιάβατα μονοπάτια της … Έριδας …!

Ακόμη και στα απόλεμα χρόνια των παχιών αγελάδων της μεταπολίτευσης, η κοινωνική αρετή της … φαγωμάρας δεν μας εγκατέλειψε ποτέ και για κανένα λόγο. Ήταν πάντοτε εκεί, σύντροφος και συνοδοιπόρος. Φαγωμάρα στα μικρά και στα μεγάλα. Φαγωμάρα, τόσο στο δημόσιο βίο μας, όσο και στον ιδιωτικό. Φαγωμάρα στις κυβερνήσεις, στα κόμματα, στους θεσμούς, στις δομές, στη δουλειά, στα ΜΜΕ, στα κοινωνικά δίκτυα, στα γήπεδα, στα καφενεία, στη γειτονιά, στο σπίτι κ.α. Εγωκεντρισμός, καχυποψία, ζηλοφθονία, μικροψυχία, ακόρεστη πλεονεξία και ιοβόλα λόγια, παντού. Σε κάθε μορφή πολιτικής ή κοινωνικής συλλογικότητας, όπου ανάσαινε ετερόφρονας «πλησίον» και δεν μας έμοιαζε σε όλα. Εξάλλου, σε μια τόσο ακραία εξατομικευμένη κοινωνική πραγματικότητα, όπως αυτή του σύγχρονου καπιταλισμού, καμιά ανταγωνιστική … χήνα δεν συγχωρεί κάποιον που έγινε … κύκνος!

 «O κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του,
υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται»
(Κορνήλιος Καστοριάδης)

Κάπως έτσι, φτάσαμε στα δικά μας χρόνια τα σακάτικα, που λέει κι ο Εγγονόπουλος. Στα ... décadence (sic) χρόνια της παρατεταμένης κρίσης, που πανθομολογουμένως δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ηθική, και κατ’ εξοχήν πολιτική. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε ότι ο Κωστάκης ο Β’ δεν «επανίδρυσε το κράτος» και τόσο «σεμνά & ταπεινά», ο Γιωργάκης ο Β’ επέμενε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά ακόμη τα ψάχνουμε, ο Αντωνάκης ο Α’ πανηγύριζε προκαταβολικά τα «μείγματα πολιτικής» στα … τρία … Ζάππεια και ο μικρός Αλέξης ακόμη «βαράει νταούλια» και «σκίζει … μνημόνια» κάτω από το ανυπόμονο … βλέμμα(!) του ασυγκράτητου Κούλη … Μητσοτάκη Β’. Επτά χρόνια φαγούρας, τώρα, 7 χρόνια ιδιότυπης «κατοχής» από τους ξεδιάντροπους «φίλους» μας, με τρομακτικά προβλήματα για τη χώρα, χορτάσαμε ανόητους εγωισμούς, χυδαίους λαϊκισμούς, διχαστικές αντιπαραθέσεις, παραπειστικά αφηγήματα, θεαματικές … κωλοτούμπες και γοερές οιμωγές για τις κλεμμένες ζωές μας. Δυστυχώς, η μουσαντένια τεχνητή διάκριση μεταξύ των λεγομένων «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» στρατοπέδων της νομισματολαγνείας συσκότισε, εγκλώβισε, κουκούλωσε τις βασικές αιτίες της κρίσης και περιορίστηκε στα συμπτώματα. Πρωτίστως, όμως, υπονόμευσε τις προϋποθέσεις επίτευξης μιας αυτονόητης ευρύτατης συνεργασίας, ως προς την έγκαιρη και λυσιτελή εθνική στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης, με αποτέλεσμα να κυνηγάμε ακόμη την ουρά μας.

Ξανά-μανά τα ίδια Παντελάκη μου …

Μπορούμε, άραγε, να αναβαθμίσουμε τις

παρωχημένες ανώριμες εκδόσεις του ... «ΕΓΩ»  μας;

Να δούμε, πότε θα ημερέψουμε και θα πάρουμε χαμπάρι ότι η ζωή είναι πιο σημαντική από τις απόψεις και τις βεβαιότητές μας. Ότι σ’ έναν κοινό εθνικό στόχο-Γολγοθά οι μεμονωμένες προσπάθειες, τόσο του ατομικού, όσο και του συλλογικού «ΕΓΩ» μας, τις περισσότερες φορές υπολείπονται, δεν αρκούν, δεν επαρκούν, ακόμη κι αν είναι σοβαρές, φιλότιμες & γενναίες. Αντίθετα, η ανυστερόβουλη συναίνεση και η συντονισμένη σύγκλιση των επιμέρους προσπαθειών μας ανεβάζει όλους σ' ένα ανώτερο, ευρύτερο και συνολικά αρτιότερο σκαλί. Στο κεφαλόσκαλο της υπέρβασης των αντιθέσεων, της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας, της απελευθέρωσης της ισχύος του «ΕΜΕΙΣ». Στο μοναδικό επίπεδο, όπου πατροπαράδοτα μπορούμε να συνεννοηθούμε και να συμπράξουμε ενεργά (δίχως να απεμπολούμε θέσεις αρχής) στη δημιουργία μιας στιβαρής γέφυρας συνεργασίας, έστω και την υστάτη ώρα. Μπας και περισώσουμε ό,τι … σώζεται. Μπας και καταφέρουμε, τελικά, να περάσουμε όρθιοι στην αντίπερα όχθη του γκρεμού της ρημαδο-κρίσης και να ξαποστάσουμε λιγάκι. Μετά … συνεχίζουμε … απτόητοι να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας … με την ησυχία μας …

ΚΑΛΗ ... ΑΝΑΣΤΑΣΗ!