(ΚΑΤ)ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ

Εδώ και δεκαετίες έχει εμπεδωθεί κι έχει ριζώσει η άποψη ότι σ' αυτήν τη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, που λέγεται Ελλάδα, η εκάστοτε πολιτική εξουσία μπορεί να καθορίζει τους κανόνες του «παιχνιδιού» και να αλλάζει τους συσχετισμούς των δυνάμεων σύμφωνα με τις αρχές που πρεσβεύει. Στην πραγματικότητα, όμως, καμπόσοι επιτήδειοι πολιτικοί ηγέτες ευνοούν τα βραχυπρόθεσμα μικροσυμφέροντά τους, με όρους μαφίας, εκχωρώντας εξουσία σε λίγους φίλα προσκείμενους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι με την αμέριστη βοήθεια των τραπεζών εγκαθιδρύουν κρατικοδίαιτα ολιγοπώλια και χειραγωγούν τους πολίτες (ΜΜΕ, ΠΑΕ κ.λπ.). Ενδημεί, δηλαδή, μια άρχουσα πολιτικοοικονομική νομενκλατούρα, τόσο ασύδοτη, που μπροστά της ο Μπερλουσκόνι μοιάζει με τους… Αγίους Αναργύρους! Αναπόφευκτα, ο ρόλος της κάθε θεσμικής οργάνωσης των οικονομικών και κοινωνικών μας σχέσεων αποψιλώνεται & υποβαθμίζεται, μαζί με τις βασικές αρχές του κράτους δικαίου και της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος. Κάπως έτσι:

«♫ Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει

εγώ ξανά στο τίποτα, στο γενικά εσύ…»

Ακόμη και στα «γκαβά» χρόνια των μνημονίων, όπου εκατομμύρια άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα συνθλίβονται υπό το βάρος της ανεργίας, της ανέχειας, και της εξαθλίωσης, οι ανοίκειες αιμομικτικές σχέσεις του εκάστοτε κομματικού κράτους με τους χρυσοκάνθαρους «νταβατζήδες» της διαπλοκής φαίνεται ότι δεν έχουν διαρραγεί. Οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί εναλλάσσονται. Κατά τα άλλα, οι ξορκισμένες προνομιακές σχέσεις παραμένουν ανθεκτικές, παρά τους ασφυκτικούς «προϋπολογισμούς», την πλήρη αποδυνάμωση των τραπεζιτών-σαράφηδων και παρά τις φλογερές ηθικοπλαστικές αποκηρύξεις ενώπιον του αποπροσανατολισμένου & αποκαμωμένου… ποιμνίου. 

 «♫… λόγια, λόγια, λόγια, λόγια ψεύτικα»

Επ’ εσχάτων, η ταλαιπωρημένη «πειραγμένη τράπουλα» της εξουσίας μάλλον ξαναμοιράζεται κυνικά και μάλιστα με άρωμα από χαμένες πατρίδες, όχημα... δικέφαλο αετό, ολίγη ορθοδοξία και μπόλικη μπουγάτσα με ληγμένο… σανό, πασπαλισμένη με φθηνό τοπικισμό. Όρεξη να 'χουμε και καλή «επενδυτική» παρέα να… αναμηρυκάζουμε τα συμπτώματα της προϊούσας ένδειας, αδέρφια γκαρντάσια! Ή μήπως όχι; Μήπως ήρθε η ώρα να γυρίσουμε την «παρτίδα»; Μήπως, επιτέλους, να πάμε… «γι’ άλλα», δίκαια, διαφανή, συνταγματικά θεμιτά και πρωτίστως μη ανταλλάξιμα… «χουσμέτια»; Μήπως λέμε, μήπως;