ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ... "ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ"

«Η Εταιρεία ¨ΤΑΔΕ¨ με τη συμπλήρωση 45 χρόνων γόνιμης και επιτυχημένης δραστηριότητας στην Ελληνική αγορά … κλείνει 6 περιφερειακά υποκαταστήματα, λόγω της κρίσης..., κατά τα άλλα, … θα συνεχίσει τη διεθνή αναπτυξιακή πορεία της, ως μία από τις μεγαλύτερες Διεθνείς Εταιρείες στον κόσμο, ανεξάρτητη από το μητρικό Όμιλο, πάντα ένας αξιόπιστος και ικανός Εταίρος…» κ.λ.π.

Αυτό ήταν το ανακοινωθέν μιας «αξιόπιστης και ικανής» πολυεθνικής κρεατομηχανής, που έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες τον εφιάλτη της ανεργίας στα σπίτια κάποιων συνανθρώπων μας. Σκληρό, πραγματικά, να υποδέχεσαι στο σπίτι σου την ανεργία, αυτό το απίστευτα διαβρωτικό … κοινωνικό καρκίνωμα. Γίνεται ακόμη σκληρότερο, όταν έχεις καταθέσει τα ωραιότερα χρόνια της ζωής σου,  προσπαθώντας με όλες σου τις δυνάμεις να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και μάλιστα να έχεις βραβευτεί γι΄ αυτό. Η απόλυτη επαγγελματική ματαίωση!

Το συναισθηματικό φορτίο που καλείσαι να σηκώσεις μετά από ένα τέτοιο «άδειασμα ζωής» είναι ασήκωτο. Δυσπιστία, προδοσία, απογοήτευση, θυμός, άγχος, πανικός κ.α.  Επί πλέον, μαζί με τις ανελέητες οικογενειακές υποχρεώσεις, έχεις να αντιμετωπίσεις και τη γνωστή επαρχιακή νοοτροπία με τα φθηνά κουτσομπολιά των άσπονδων συγγενών και «φίλων» που αγγίζουν τα όρια της …  συκοφαντικής δυσφήμισης.

Και όμως, κάποιος από τους 1.500.000 απολυμένους του ιδιωτικού τομέα είχε την ψυχική δύναμη να αποχαιρετήσει τους συνεργάτες του με αυτή τη λιτή, σεμνή, και γεμάτη αξιοπρέπεια επιστολή :

"ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Πρόσφατα έμαθα με λύπη μου ότι η εταιρεία μας κλείνει το υποκατάστημα και κατά συνέπεια απολύομαι. Αυτή τη δύσκολη στιγμή, για μένα, διάλεξα τον τρόπο αυτό να σας αποχαιρετήσω.

Θα ήθελα, για τελευταία φορά, να σας ευχαριστήσω θερμά, τον καθένα από εσάς ξεχωριστά, για τη συνεργασία που είχαμε κατά τη διάρκεια της 17χρονης και πλέον κοινής μας διαδρομής.

Ιδιαίτερα, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Διευθύντρια μου κ. Δείνα, την οποία αποχαιρετώ από καρδιάς με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Σας εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη για τη συνέχεια της δύσκολης προσπάθειά σας. Θα έχετε πάντα μια θέση στις σκέψεις μου".

Μέσα στη λαίλαπα της κρίσης, μια τέτοια επιστολή, συνιστά την επιτομή της αξιοπρέπειας, του σεβασμού, της ανωτερότητας και της διαχείρισης οδυνηρών συναισθημάτων. Βγαλμένη μέσα από τα κείμενα του Καβάφη, που προτρέπει τον Αντώνιο να αποχαιρετίσει με αξιοπρέπεια την Αλεξάνδρεια που χάνει.

Από όσο γνωρίζω, για τον άνεργο αυτόν δεν έγιναν κινητοποιήσεις συμπαράστασης, συναυλίες, απεργίες, καταλήψεις κ.λ.π. Δεν τον έβγαλαν στο γυαλί οι δημοσιογράφοι, ούτε τον τραγούδησαν με ιερή οργή οι συνδικαλιστές και τα κόμματα. Ούτε ο Κραουνάκης δήλωσε τίποτα. Ούτε ο  Βαρουφάκης ανέλυσε το πρόβλημα. Κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε, κανείς δεν νοιάστηκε, κανείς δεν συμπαραστάθηκε και κανείς δεν ανέβηκε ποτέ στα κεραμίδια. Για να μην πω ότι κάποιοι χάρηκαν, που δεν ήταν στη θέση του, ασκώντας μάλιστα και υψηλή... κριτική πίσω από την πλάτη του! Υπάρχει, βέβαια, και μια πολύ χρήσιμη διαδικασία, που λέγεται αυτοκριτική και προηγείται πάντα της κριτικής. Όταν, όμως, η κριτική δεν συνοδεύεται από αυτοκριτική, τότε μετατρέπεται σε εμπάθεια & εμμονή. Δυστυχώς ...

Τελικά σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο της φαντασίωσης του … «success story» δεν υπάρχει … ανεργία! Άνεργοι μόνον υπάρχουν. Κάθε εμπειρία διαφορετική, αλλά και όμοια στην οδύνη. Μια δραματική εμπειρία, της σύγχρονης … «μαύρης πανώλης», που πρέπει να αντιπαλέψουμε, με σθένος, αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα. Άλλωστε, όπως υποστήριζε και ο Aldous Huxley, εμπειρία δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει, είναι το πως αντιδράς, όταν σου συμβαίνει.