Η κίβδηλη ευημερία μέσα από «δανεικά», που
δημιουργήθηκε μετά τη μεταπολίτευση μέσα από τη σταθεροποίηση των πολιτειακών
θεσμών και την είσοδο της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε πολλαπλές
επιπτώσεις. Αρχικά κάποιοι κοινωνικοί δεσμοί και πολιτικοί όροι συνεννόησης και
συνύπαρξης εμπεδώθηκαν στη συνείδηση των πολιτών, αλλά πολύ γρήγορα, η σύγχρονη
Ελληνική Δημοκρατία έχασε την ισορροπία και το μέτρο της, ειδικά στο επίπεδο
της κοινωνικής εξισορρόπησης και των συμπεριφορών. Απέκτησε μια ιδιότυπη
ελαστικότητα, μέσα από την οποία επέτρεπε τον κάθε σύγχρονο
«μάγκα» να απολαμβάνει προνόμια σε βάρος των άλλων.
Δυστυχώς, στην πορεία της παρακμής μας οι λέξεις και
τα νοήματα έχουν χαθεί ή έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ, που πρέπει σιγά – σιγά να
ξαναγνωριστούμε και να ξανασυστηθούμε προκειμένου να επικοινωνήσουμε
αποτελεσματικά.
Μάγκας λοιπόν δεν είναι:
- Ο πολίτης – οπαδός, που αντάλλαξε
το παλιό ιδανικό της «υπαίθριας λεβεντιάς» με την σύγχρονη «αστική
μαγκιά», την ευθυκρισία με τον παραλογισμό, το σεβασμό με την
αναίδεια, την ενημέρωση με την αποχαύνωση και που για όλα τα δεινά φταίνε
οι «άλλοι».
- Ο «ταξικά» προνομιούχος πολίτης, που ζει με ρουσφέτια, φοροδιαφυγή, μικρές ή
μεγάλες κομπίνες, απάτες, λαθροχειρίες, με μαύρο χρήμα, χωρίς αποδείξεις,
με μετανάστες για τις βρώμικες δουλειές, με πελατειακό συνδικαλισμό κ.λ.π.
Όλα θυσία στο βωμό της μικροαστικής του αυταρέσκειας.
- Ο ημιμαθής πολίτης, που απόκτησε με πλάγια, ή «ιδιαίτερα» μέσα τυπική
μόρφωση, δουλειές, σπίτια, και οικονομική άνεση, η οποία του προσέδωσε
τόσο υπερβολική αυτοπεποίθηση, ώστε να θεωρεί τον εαυτό του
περιζήτητο – όψιμο – γαμπρό ή νύφη στα καφέ-μπαρ της πόλης.
- Ο νηπιακής προσωπικότητας πολίτης, που
μπερδεύει την ελευθερία με την χυδαιότητα, την ισότητα με τη ισοπέδωση και
προσπαθεί να επιβληθεί με διάφορες μορφής βίας, μειώνοντας &
εξευτελίζοντας τους συμπολίτες του ή υποτιμώντας τους ικανότερους για να
αναδειχθεί ό ίδιος.

Έχω την αίσθηση, ότι μέσα από τη την κρίση και τα
δεινά της, θα προέλθει κάποια «κάθαρση της μαγκιάς». Δηλαδή αισιοδοξώ, η διέξοδος από την κρίση να
εξοβελίσει, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, την κατάρα της σύγχρονης αχαρτογράφητης «τζάμπα
μαγκιάς», στο παρελθόν. Το ελπίζω και το εύχομαι, γιατί σήμερα
δεν υπάρχει … Μπαϊρακτάρης, όπως το 1892!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου