Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ … ΒΑΣΤΙΛΗΣ

Η αλήθεια υπάρχει. Tο ψέμα πρέπει να εφευρεθεί. Και εφευρέθηκε! Δηλαδή, ενώ η χώρα μας από το 2009 ουσιαστικά έχει χρεοκοπήσει, εμείς μετά από 4 χρόνια, όχι μόνο δεν αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα, εφαρμόζοντας ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο σωτηρίας, αλλά ζούμε ακόμη στον αστερισμό του αδιέξοδου εκβιαστικού διλήμματος:

• Μνημόνιο, που σημαίνει σκληρά μέτρα & υποταγή στους δανειστές ή
• Όχι στο «αποικιακού τύπου» Μνημόνιο, που σημαίνει ξεκάθαρα χρεωκοπία.

Το πραγματικά αληθινό, όμως, δίλημμα είναι αποτελεσματικά ή αναποτελεσματικά μέτρα κι όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Γιατί το πραγματικό μας πρόβλημα είναι να αντικαταστήσουμε το παλιό, ανορθολογικό, κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης με ένα νέο, υγειές, παραγωγικό και αποτελεσματικό.

Το οικονομικό και κοινωνικό κλίμα στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα έχει βαρύνει δραματικά. Το διαπραγματευτικό όπλο της Ελλάδας, ότι συνιστά συστημικό κίνδυνο, δεν φοβίζει κανέναν πια. Το δημοκρατικό έλλειμμα αφθονεί και οι πολιτικοί μας συμπεριφέρονται όπως χθες και προχθές. Αντί να αποδεχτούν, πλήρως, την πραγματικότητα και ενωμένοι να προετοιμάσουν κατάλληλα, τόσο το κράτος, όσο και την κοινωνία στρώνουν - άθελα τους, θέλω να πιστεύω - το δρόμο της τυφλής κοινωνικής έκρηξης και κατά συνέπεια της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας. Αν η ρευστότητα δεν αποκατασταθεί στοιχειωδώς, ή οι δανειστές πιέσουν τα πράγματα λίγο παραπάνω, μια σπίθα λείπει, ένα τυχαίο γεγονός, ένα λάθος για να σημειωθεί ή κοινωνική έκρηξη.

Η πραγματική ανεργία σήμερα ξεπερνά το «στατιστικό» 27% και πλησιάζει το 35%, που θεωρείται το ακραίο κρίσιμο σημείο, στο οποίο μία κοινωνία εκρήγνυται. Η κοινωνική εξαθλίωση απλώνεται καλπάζοντας. Η οργή ξεχειλίζει. Μέχρι τώρα αναρωτιόνταν όλοι «γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος;» σήμερα φωνάζουν «γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε;»

Το πόσο κοντά βρισκόμαστε σήμερα από την κοινωνική έκρηξη, εξαρτάται από την αποκαλούμενη μεσαία τάξη, που αποτελεί την ασπίδα προστασίας της ανώτερης. Αυτή η ασπίδα εμποδίζει ή φιλτράρει κάθε εξέγερση της κατώτερης τάξης. Πόσο θα αντέξει; Η μεσαία τάξη καθημερινά φτωχοποιείται και επαναπροσδιορίζει τη θέση της. Συντάσσεται ολοένα και πιο μαζικά με την κατώτερη τάξη συμμετέχοντας στις εξεγέρσεις. Όχι τόσο για όσα έχει να κερδίσει από τον ξεσηκωμό της, αλλά γιατί πλέον δεν έχει τίποτα να χάσει. Δεν πολυσκέφτεται τι θα επακολουθήσει, αρκεί να ξεφύγει από το εφιαλτικό παρόν.

Ο μπάρμπα - Μαρξ έγραφε ότι «οι προλετάριοι με την επανάσταση δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν, εκτός από τις αλυσίδες τους». Αλυσίδες που κόνταιναν από τις απολύσεις και τα λουκέτα. Όμως, ακόμη και σήμερα, η ραγδαία συρικνούμενη μεσαία τάξη, έχει να χάσει αρκετά αν βγει στους δρόμους. Οι κρίκοι της αλυσίδας της μπορεί να μειώθηκαν δραματικά, είναι όμως πολύτιμοι. Είναι οι κρίκοι των δόσεων  των δανείων της άνετης ζωής, με τα διπλά σπίτια & αυτοκίνητα, τις καλές σπουδές των παιδιών, τις καλοκαιρινές διακοπές, τα iphone, τα ταξίδια, τα καλά ρούχα κ.λ.π. Όταν η πλειοψηφία της μεσαίας τάξης συνειδητοποιήσει, ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της και τελικά χάσει το βιός της, τότε η «μέρα της Βαστίλης» είναι πολύ κοντά μας.

Η αξιοθαύμαστη αντοχή της κοινωνίας, δεν είναι ανεξάντλητη και ο κίνδυνος μιας τυφλής κοινωνικής έκρηξης είναι απολύτως υπαρκτός. Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Η ανυπαρξία πειστικής, θεσμικής εναλλακτικής λύσης, μπορεί να καθυστερήσει, αλλά όχι να ανασχέσει, την κοινωνική δυναμική. Είναι προφανές ότι, όλα κρέμονται από ένα λεπτό σχοινί, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσει και να μας συμπαρασύρει όλους. Εύχομαι και ελπίζω να αντέξει!