ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ… ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

«Φίλους αλλάζεις, και μάλιστα εύκολα. Φύλο αλλάζεις. Δύσκολα, αλλά με λίγη θέληση γίνεται. Πατρίδα, θρησκεία, κόμμα, όλα τα αλλάζεις. Γυναίκα αλλάζεις. Πανεύκολο. Ομάδα δεν αλλάζεις, όπως δεν αλλάζεις τη μάνα σου. Ό,τι και να ΄ναι: στρίγκλα, μητριά, χαμένη και πουλημένη...».

ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ 90s

"Fade Into You". Ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας του '90, που δεν κατάφερε να ξεθωριάσει ο ζηλιάρης χρόνος όπως ξεθώριασε:

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ … ΠΟΤΑΜΟΣ …

Approved Master Plan 2016. ΚΟΖΑΝΗ. Η ... ιδιαίτερη πατρίδα μας! Ναι, αυτή η «Τέτοια», η «Αλλιώτ(ι)κη», η «ΠΑΝΤΓΙΑ*», η «ΡΑΝΤΓΙΑ*», η …

Ανατροπή της τελευταίας στιγμής φαίνεται πως θα έχουμε στο έργο της ανάπλασης της Κεντρικής Πλατείας Κοζάνης. Οι διαδικασίες παραλαβής του έργου ακυρώθηκαν, καθώς τα υφιστάμενα υδάτινα «στοιχεία υπερχείλισης» για τη δημιουργία ευχάριστου μικροκλίματος τις θερμές ημέρες του χρόνου, κρίθηκαν ανεπαρκέστατα. Εξαιτίας αυτής της σημαντικής αστοχίας, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να κάνει αποδεκτή τη συμπληρωματική πρόταση του διάσημου Ιταλού αρχιτέκτονα, με Κοζανίτικες καταβολές, Dr Goucio d’ Vampa* για τη μετατροπή της Οδού Παύλου Μελά σε ποτάμι, στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Από την παρέμβαση θα προκύψουν δύο διακριτά τμήματα, το ανατολικό και το δυτικό. Η Πάντγια και η Ράντγια, σύμφωνα με το τελικό Master Plan.

ΦΩΝΗΤΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΙΟΝΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Όταν τα ελληνικά Πανεπιστήμια ασφυκτιούν στη μέγγενη της υποχρηματοδότησης και οι γονείς έχουν «στεγνώσει» προ πολλού, τα παιδιά όχι μόνο δεν το βάζουν κάτω, αλλά βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους για να χρηματοδοτήσουν τα ... μακρινά τους όνειρα που υφάνθηκαν περίτεχνα πάνω από μια τιμητική πρόσκληση. Ακόμη κι αν αυτά φτάνουν ίσαμε το μεγαλοπρεπές Carnegie Hall της Νέας Υόρκης!

Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει δρόμος. 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ... ΕΝΟΙΚΙΑΣΤΕΣ!

Στα οργισμένα μας φοιτητικά νιάτα μπορεί όλοι να ονειρευόμασταν και να περιγράφαμε έναν καλύτερο κόσμο, ωστόσο πολύ συχνά η ατέρμονη ανταλλαγή απόψεων ήταν πολεμική διαδικασία. Κουβεντιάζαμε παθιασμένα μέχρι τα ξημερώματα στα κουτούκια και στα φοιτητικά δωμάτια, ανάμεσα σε γκρίζα σύννεφα καπνού, καλή μουσική και αλκοόλ για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, της πολιτικής, του αθλητισμού, της τέχνης κ.α. Όχι για να καταλήξουμε υποχρεωτικά σε κάποιο γόνιμο συμπέρασμα, αλλά πρωτίστως για να προβάλουμε τα επιχειρήματα μας. Να ακουστεί η φωνή μας!

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΕΚΘΕΣΗ … ΙΔΕΩΝ

Την ανακάλυψα πρόσφατα ενώ ψαχούλευα την άλλοτε παραφορτωμένη βιβλιοθήκη του πατρικού μου. Λησμονημένη, καταχωνιασμένη και ψιλομουντζουρωμένη  μέσα στις σελίδες του πάλαι ποτέ δημοφιλούς βιβλίου … «Αυτό που θέλουν να μάθουν τα παιδιά»! Είναι ότι απέμεινε από το γαλάζιο σχολικό τετράδιο εκθέσεων της Β’ Δημοτικού του σχολικού έτους 1967-1968. Το υπόλοιπα «μοναδικά» χειρόγραφα καταστράφηκαν από τις … νεώτερες γενιές, σύμφωνα με τα λεγόμενα της κυρά Κατίνας.

ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΛΑΒΕ… ΠΡΟΛΑΒΕ…

Κατηφόριζα ράθυμα, τις προάλλες, την άλλοτε κραταιά «Wall Street» (Π. Μελά - Κοζάνη), όταν μ' έπιασε η καλοκαιρινή μπόρα. Μπροστά στην Εθνική Τράπεζα ένα… καλοαναθρεμμένο σκυλί έκανε τον απογευματινό του περίπατο μαζί με το αφεντικό του, που πάλευε με τον αέρα και τη βροχή για ν' ανοίξει την ομπρέλα. Γνώριμη φυσιογνωμία, αλλά... τρόμαξα να τον αναγνωρίσω! Ένας φίλος από τα παλιά! Των ενόπλων δυνάμεων και μάλιστα των… μάχιμων. Αυθόρμητα αγκαλιαστήκαμε, αλληλο–ασπαστήκαμε και για να προφυλαχθούμε από το ξαφνικό μπουρίνι κατευθυνθήκαμε γρήγορα – γρήγορα στο κοντινότερο καφέ για τα... περαιτέρω.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ... ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Η κοινή λογική και η εντιμότητα, ένθεν κακείθεν, έχει χαθεί προ πολλού. Εμείς, μετά από δεκαετίες απίστευτης κακοδιαχείρισης, αφού δανειστήκαμε «ως τα αυτιά» και περισώσαμε, μεταξύ άλλων τις γερμανικές & τις γαλλικές τράπεζες, χάσαμε μεγάλο μέρος από τη βολή μας και πάμε… «περήφανα» από πρόωρες σε πρόωρες εκλογές. Οι «άλλοι», οι «αλληλέγγυοι», ξεδιάντροπα & εκβιαστικά, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, μας επιβάλουν ολοένα και πιο άγρια μέτρα λιτότητας για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, που και οι ίδιοι προκάλεσαν σε κάποιο βαθμό.

ΑΡΝΗΣΕΙΣ … ΑΠΑΡΝΗΣΕΙΣ … ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν ήμουν συνέχεια με μια… πένα στο χέρι. Ούτε άκουσα ποτέ καμιά «περίεργη» φωνή να με καλεί να γράψω κάτι. Άρχισα να γράφω εδώ μέσα για το κέφι μου, για την πλάκα μου και για τα φιλαράκια που γουστάρουν να μη χαραμίζονται οι λέξεις. Έτσι απλά, οικεία, με το μεράκι του ερασιτέχνη και προπάντων αβίαστα, ελεύθερα, σαν να μην πρόκειται να με διαβάσει κανείς. Όχι όμως… ασύδοτα. Όποτε μου 'ρχεται και μπορώ. Εξάλλου, ούτε επαγγελματίας συγγραφέας είμαι κι ούτε αποσκοπώ να γίνω.

CAFÉΔΕΣ … ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Το σπίτι που γεννήθηκα, στην Κοζάνη, δεν υπάρχει πια. Δεν με προσμένει το παλιό πατρικό σπίτι, στα Ηπειρώτικα, με την εμβληματική βερικοκιά στην αυλή. Στη γραφική αυλή που παίζαμε τα προσχολικά μας καλοκαίρια, καθώς οι γυναίκες έπιναν καφέδες κουβεντιάζοντας και πλέκοντας. Σαν ανθρώπινες φιγούρες σε μια γιγάντια σκηνογραφία, με φόντο τα πέτρινα σπίτια και τα κακοτράχαλα σοκάκια της γειτονιάς του Αη Σαράντη.

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ … ΤΡΙΑΘΛΟ

Φωτογραφία του Ν. Μοσχοφίδη από την ομάδα του Facebook
"Κοζάνη : Μνήμες - Αναμνήσεις & Εικόνες"

Η 37χρονη, ποντιακής καταγωγής, κ. Σουμέλα, κάτοικος Μαυρο-δενδρίου, ήταν η μεγάλη νικήτρια του Γαστρονομικού Τριάθλου Κοζάνης, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, στο Μέγαρο της Πλατείας Νίκης, υπό τους ήχους της «Πανδώρας». Ως γνωστόν, το Γαστρονομικό Τρίαθλο είναι η διαδοχική συμμετοχή στα τρία κορυφαία «αγωνιστικά» πιάτα της παραδοσιακής Κοζανίτικης Κου-ζίνας. Πιάτα με εξαιρετικά αυστηρές προδιαγραφές, που στη gourmet  διάστασή τους, συνδυάζουν λαχταριστές γεύσεις με υψηλή διατροφική αξία. Δηλαδή :

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

«... Μια χειμωνιάτικη, παγερή μέρα στο δάσος, μερικοί σκαντζόχοιροι  προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να ζεσταθούν. Ωστόσο, όταν τα καταφέρνουν, είναι αναπόφευκτο να αλληλο-τραυματιστούν από τα αιχμηρά τους αγκάθια. Αμέσως απομακρύνονται, παρά την επιθυμία τους να είναι πιο κοντά. Και πάλι, όμως, ξεπαγιάζουν από το κρύο και ο κύκλος επαναλαμβάνεται, καθώς προσπαθούν να βρουν την καταλληλότερη απόσταση ...». Αυτή είναι μια μικρή, συμβολική ιστορία γνωστή ως «Δίλημμα του Ακανθόχοιρου» (Schopenhauer & Freud, 1921). Υπονοεί ότι «όσο πιο κοντά έρχονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, τόσο πιο πιθανό είναι να πληγωθούν». Εξ ου και η λαϊκή σοφία έχει αποφανθεί τελεσίδικα: από μακριά κι αγαπημένοι. «... Αν όμως παραμείνουν χωριστά, θα συνεχίσουν να έχουν το μεγάλο πόνο της μοναξιάς. Αποτέλεσμα: σκεπτικισμός και ρηχές σχέσεις».

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ... ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΞΠΡΕΣ

Υπάρχουν κάποιες μνήμες, κάποιες εικόνες που ποτέ δεν θα σβήσουν από το μυαλό μας. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όμορφες αναμνήσεις παιδικών χρόνων που ξυπνούν τυχαία, από ένα γεγονός ή μια σχετική συζήτηση. Αναμνήσεις που ξετυλίγονται σαν κουβάρι και ζωντανεύουν ξεθωριασμένες εικόνες ... μισό αιώνα πίσω. Αμυδρές, ανακατεμένες, αλλά αγνές, αθώες αναμνήσεις από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο, που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε.

Ο ΤΡΑΝΟΣ ΜΑΣ

Πριν μισό αιώνα και βάλε -όταν ήμουν παιδί- ήταν πολύ πιο εύκολο να προσδιορίσει κανείς, στην Κοζάνη, τι ήταν ο ΤΡΑΝΟΣ με το... μυστηριώδες κύρος. Ήταν ο άντρας, ο σύζυγος-πατέρας, ο επικεφαλής της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της. Ήταν αυτός που έπαιρνε τις αποφάσεις, αυτός, που είχε την καθολική ευθύνη για όλα τα θέματα της οικογένειας. Ήταν αυτός, που εκπροσωπούσε την οικογένεια στον έξω κόσμο και αγωνιζόταν σκληρά για να τη θρέψει.

Ι.Χ. & ΓΙΩΤΑ - ΧΗΔΕΣ

Έτσι παρκάρουν οι "μάγκες" σε βάρος των υπολοίπων ! Ποιες διαγραμμίσεις & αηδίες;

Πρωτομαγιάτικο απομεσήμερο σε γνωστό καφε - ζαχαροπλαστείο στα Κοίλα. Δίπλα στην Κοζάνη. Ξαφνικά ο ήλιος χάνεται και σκοτεινιάζει ο τόπος. Μέσα σε λίγα λεπτά, ανοίγουν οι ουρανοί και οι σιγανές ψιχάλες φέρνουν ένα χαλάζι σαν ...  φουντούκι! 

ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΩΝΤΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ

Αν προσπεράσουμε τα ... λαρύγγια, όταν λέμε τραγούδι εννοούμε μουσική και στίχους. Τις προάλλες κουβεντιάζαμε με ένα φίλο, γενικά, για τη συμμετοχή της μουσικής και των στίχων στο τραγούδι. Πριν καν αδειάσει το ... γυαλί συμφωνήσαμε, ότι η μελωδία, ο ρυθμός και η αρμονία είναι τα βασικά στοιχεία, που κάνουν ένα τραγούδι «πετυχημένο». Δηλαδή, η μουσική είναι αυτή, που προκαλεί τη μεγαλύτερη και αμεσότερη συγκίνηση σε ένα τραγούδι. Η μουσική είναι αυτή, που μας «αγγίζει» και μας «ξεσηκώνει»! Τους στίχους θα τους προσέξουμε εκ των υστέρων. Όχι ότι οι στίχοι δεν είναι σημαντικοί. Ειδικά σε κάποια  μουσικά είδη, χωρίς στίχους δεν πας πουθενά. Απλά η μουσική είναι πολύ, πολύ πιο σημαντική.

ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ & ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ

Μια Κυριακή του Μάρτη, νωρίς το πρωί. Μισο-ξύπνιος, με μαύρα γυαλιά κατεβαίνω βιαστικά, να πάρω το αυτοκίνητο, για να πάω τη μάνα μου στην εκκλησία. Πίσω από τον κάδο απορριμμάτων, ένοιωθα να με κοιτάζουν έντονα, αλλά φοβισμένα, δύο βασανισμένα μάτια. Μάτια γνωστά, αλεπουδίσια, ενός παλιού γείτονα, που … αξιολογούσαν κάτι ρούχα ανάμεσα στα σκουπίδια. Κοιταχτήκαμε αμήχανα. Τον καλημέρισα, αιφνιδιασμένος τόσο από την απρόσμενη συνάντηση, όσο και από το καταβεβλημένο, αξύριστο πρόσωπο του. Πριν προλάβω να κάνω δύο μέτρα, με πρόλαβε η φωνή του, που ανταπέδωσε καθυστερημένα την καλημέρα με παράφωνη λαλιά. Με γνώρισε, ο ... «άτιμος», μετά από πολλά χρόνια και μάλλον αισθάνθηκε άσχημα! Όπως και εγώ, άλλωστε.

10 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ

Η γνωριμία μας έγινε πριν από πολλά χρόνια. Στην ευαίσθητη εφηβική ηλικία, όταν μας σύστησε ένας κοινός φίλος, που τον ήξερε ήδη πολύ καλά. Από την πρώτη στιγμή τον συμπάθησα και τον ξεχώρισα για την καθοριστική του συμβολή στην άμεση αναβάθμιση του κοινωνικού μου προφίλ. Η παρουσία του καταλυτική! Μεταμόρφωσε, ως δια μαγείας, ένα γυμνασιόπαιδο σε … «μεγάλο» της εποχής. Μήνυμα «μαγκιάς» με πολλούς αποδέκτες. Κυρίως … θηλυκούς.

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΤΕΡΟΔΗΜΟΤΩΝ ΚΟΖΑΝΗΣ

Αναμενόμενα, αρκετά βατά και μέτριας δυσκολίας χαρακτηρίζουν οι επιστημονικές επιτροπές των φανών, τα θέματα που επέλεξαν οι εξεταστές, μέσω τράπεζας θεμάτων, στις φετινές εξετάσεις των ετεροδημοτών της Κοζάνης.

Στις αδιάβλητες εξετάσεις, που πραγματοποιήθηκαν χθες το απόγευμα στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας, οι ετεροδημότες εξετάστηκαν σε θέματα τοπικής κουλτούρας και Κοζανίτικης ντοπιολαλιάς. Σε μεγάλο ποσοστό οι εξεταζόμενοι - παρά τη σκληρή επιτήρηση - ανταποκρίθηκαν με επιτυχία, δείχνοντας να «κατέχουν» την πλειονότητα των ερωτημάτων που σχετίζονται με την ιστορική τοπική παράδοση, τη γαστρονομία, τις Αποκριές  κ.λ.π.

ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ

Έρημη πόλη η Κοζάνη τα Χριστούγεννα. Βγήκα στο μπαλκόνι πολλές φορές για τσιγάρο, από όπου έχω πλήρη εποπτεία του κυκλικού κόμβου του Κρόκου. Έξι δρόμοι διασταυρώνονται και όμως δεν έβλεπες ψυχή. Αραιά και που, περνούσε βιαστικά κανένα αυτοκίνητο και καμιά παρέα βαριεστημένων αδέσποτων σκύλων. Κατά τα άλλα ερημιά. Άδειοι δρόμοι, θλιβερές, κενές βιτρίνες με «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» και «ΠΩΛΕΙΤΑΙ», σκοτεινές πολυκατοικίες... Ακόμα και στα χριστουγεννιάτικα στολίσματα των σπιτιών έφτασε η κρίση…!